A real journey is having new eyes

Lieve volgers,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle lieve berichtjes, ik waardeer echt enorm dat jullie zo begaan zijn met mij en de projecten waarop ik werk, hartverwarmend!
Inmiddels ben ik hier al 2 weken, aan de ene kant voelt het alsof ik hier al veel langer zit door alle nieuwe indrukken maar aan de andere kant lijkt het wel of ik gisteren nog op Schiphol stond.
Aangezien we hier op zondag en maandag weekend hebben ben ik afgelopen zaterdag weer naar twee nieuwe projecten geweest. ´s Ochtends heb ik bij Atlas Language Center engelse les gegeven. Ik had van tevoren gehoord dat de kinderen hier niet goed opletten maar gelukkig heb ik daar de oudste groep en ze lijken erg gemotiveerd om Engels te leren. In de pauze stelden ze ook allemaal vragen over waar ik vandaan kwam en waar ik woonde, fijn om eens een beetje een gesprek te kunnen voeren met de kinderen waarmee ik werk. Wel heb ik een heel dubbel gevoel bij dit project, het lijken allemaal erg welgestelde kinderen te zijn en de Vietnamese lerares die erbij is kan heel goed Engels. Zonder mij zouden de lessen ook doorgaan maar ze willen graag aan hun uitspraak werken dus dat is voornamelijk mijn taak. Wel gek om ineens voor een klas te staan, maar ik heb mijn vuurdoop overleefd en het scheelt dat ik daar een compleet lessenpakket met studentbook en workbook heb.
´s Middags was Charity Class 2 aan de beurt. Een project dat behoorlijk ver weg ligt, maar echt in een super mooie omgeving. Er is daar de afgelopn 3 maanden geen vrijwilliger geweest waardoor de structuur er compleet is. Dit project is in een kerk in een heel arm dorp net buiten Can Tho. De ouders van de kinderen die hier wonen zien geen belang in het volgen van onderwijs waardoor ze op hun 14e al van school worden gehaald om op het land te gaan werken. Ik heb wel hart voor dit project, er waren in eerste instantie maar 2 kinderen, dus die priester ging om zijn scooter kinderen halen en zo kwamen we op een totaal van 5. Hopelijk zijn er volgende keer wat meer kinderen die zin hebben om Engels te leren.
Afgelopen zondag en maandag had ik dus weekend en Marijn en ik vonden dat we wel wat luxe hadden verdiend. Dus zijn we naar de Spa geweest en hebben we genoten van een 1,5 uur durende massage en vervolgens lekker fruitshakes bij de rivier gedronken. Vervolgens hebben we in het internetcafé een vliegticket en hotel geboekt want dit jaar vier ik kerst op een super mooi eiland, Phu Quoc! Maandag heb ik behalve op het dak zonnen weinig ondernomen.
Dinsdag was ik dus helemaal opgeladen om weer een week op de projecten te werken. Dindsdagochtend begon ik met Engelse les bij Thien An. Onderweg hier naartoe heb ik het eerste beetje sponsorgeld uitgegeven. Omdat de kinderen daar alleen maar snoep krijgen en hierdoor erg rotte tandjes hebben, heb ik fruit gekocht voor de kinderen want dat krijgen ze daar nooit. De kinderen waren echt heel blij toen ze zagen dat ik watermeloen en ananas voor ze bij had, heel schattig. Wel had ik het gevoel dat er iets gebeurd was daar, de kinderen lette heel slecht op en na de les werden we een soort van weggestuurd, terwijl we daar normaal nog blijven om met de kinderen te spelen.. heel gek.
´s Middags was het ziekenhuis weer aan de beurt. Dit is echt een heel mooi project vind ik, met de vrouwen zonder of enkele rotte tanden heb ik op tafel in kleermakerszit groentes gehakt. Verder een beetje relaxen in de hangmatten daar en zo goed en zo kwaad als dat gaat Engels praten met de mensen daar. Die mensen zijn zo warm en heel geïnteresseerd in ons. Het eten was ook weer heerlijk. Het rijstscheppen blijft een bijzonder ritueel, het is nooit goed. Mevrouw eenoog haalt er standaard een heel klein beetje uit of doet er iets bij. Ik blijf maar gewoon lief glimlachen naar haar want soms werkt het wel een beetje op je zenuwen.
Woensdagochtend was ik weer een ochtend vrij (in totaal werken we hier 8 dagdelen per week, best een luxe leven natuurlijk'. Met Murriel en Thijs heb ik besloten dit weekend naar het strand van Vung Tau te gaan. Het is nog een beetje een raadsel hoe we daar gaan komen. Gelukkig helpt Phuong ons hier wel bij. ´s Middags was City Orphanage weer aan de beurt. Ik had van mijn huisgenoten al gehoor dat er soms heel veel studenten zijn, nou dat heb ik geweten. Op het moment dat wij binnenkwamen kwam er een file van studenten aan. Ik vind het echt super goed dat ze komen, want ze zijn echt heel lief voor de kinderen en sommige spelen met ze (lees, de meeste staan gewoon aapjes te kijken en foto´s van ons blanken te maken). Maar als ze met zoveel komen, zijn wij wel een beetje overbodig. We zijn daarom alleen bij de baby´s geweest, er is vorige week een kindje binnengebracht echt zo klein en zo kwetsbaar. Ze is te vroeg geboren en is nu denk ik een maand uit. Zo lief, mijn hart breekt als ik eraan denk wat voor toekomst ze tegemoed gaat. Ik hoop echt voor haar dat ze snel geadopteerd wordt. Alle kinderen verdienen een betere toekomst dan ze bij City kunnen krijgen. Gisterenmiddag ben ik weer bij City geweest. Deze keer waren er minder studenten dus hebben we wel alle groepen af kunnen gaan. Het viel me gisteren weer zwaar om daar te zijn. Op de peutergroep was een leidster origami aan het vouwen met de kinderen, een heel aandoenlijk gezicht. Bij de tweede groep lagen alle vrouwen op de grond, ook die vrouw die heel dun is. Marijn kon het echt niet aanzien en heeft haar opgetild en in bed gelegd, met zo'n dun lijf op een stenenvloer liggen is echt mens onterend. We kwamen tijdens het eetmoment op de mannengroep binnen, de mannen helpen elkaar met eten, maar door het voorbeeld dat hun van de leidsters krijgen gaat dit er ook heel hardhandig aan toe. Je kan ze niets kwalijk nemen want zij denken dat dit het juiste is, maar als je constant de lepen langs de tanden hoort gaan en ziet hoe veel te warm eten in te grote hoeveelheden naar binnen wordt gegooid staat het huilen me toch nader dan het lachen. Bij de baby's was ook een zeer onvriendelijke leidster. Een kind zat vast en konden we echt niet loskrijgen, ik heb een Vietnamese student gevraagd het aan de leidster te vragen maar helaas een boze nee schuddende gezichtsuitdrukking was het antwoord. Ook mocht ik dat hele kleine baby'tje niet oppakken van haar.. zo zielig.
´s avonds zijn we met Miss Anh (een Vietnamse vrouw die het heel leuk vind om met ons vrijwilligers op te trekken en ook een soort moederrol heeft hier) gaan eten. Daarna wilden we nog ergens een drankje doen, een van de meiden had een leuke club gezien waar we wel heen konden gaan. Wat een ervaring! Door hele net gekleede mannen werden we naar een tafeltje met vers fruit en nootjes begeleidt en kregen een kaart in onze handen gedrukt waarop alleen hele flessen drank stonden, heel chique allemaal. Maar de muziek stond zo ontzettend hard, we zijn zonder wat te bestellen weggegaan en ik had direct oorpijn. Heftig, als je bedankt dat jonge jongens en meiden door het werken daar hun gehoor volledig verwoesten.
Gisterochtend bij Kinder Garden (het rijke kinderdagverblijf) hebben Jennifer en ik op een hele speelse manier geprobeerd om Engels fruit aan te leren. We hadden Lotto met fruit meegenomen, dat vonden ze echt heel leuk, de kinderen waren super enthousiast, heel leuk om te zien. Het jongere groepje bleek hier echter te jong voor. Onze taak is eigenlijk om Engelse les te geven aan 2 en 3 jarige maar dat gaat gewoon echt niet. Dus we hebben wat liedjes gezongen en gewoon met ze gespeeld. Wat een contrast met Nederland waar kinderen gewoon lekker mogen spelen, hier wordt verwacht dat ze al echt gaan zitten en opletten.
Even een paar andere grote cultuurverschillen om jullie een indruk te geven van waar ik me dagelijks over verbaas.
Het is hier heel normaal om te rochelen, op straat, in de supermarkt en in de bus. Lekker hard je neusophalen en vervolgens uit tuffen is een doodnormaal gebeuren. Ook slurpen, smakken en boeren tijdens het eten of boeren tijdens het praten is heel normaal. Daarnaast is het hier heel onbeleefd om nee te zeggen. Je krijgt daarom vaak een ja als antwoord terwijl ze eigenlijk nee bedoelen. Inmiddels ben ik er een beetje aan gewend maar het blijft lastig inschatten wat ze precies bedoelen. Daarnaast gaan wij iedere avond uit eten (dat is vele malen goedkoper dan boodschappen doen), wanneer je met een groep besteld krijgt iedereen een voor een zijn eten. Gezellig gelijktijdig je bord leeg eten is er niet bij, maar het heeft ook wel zijn charmes om al het eten te delen, wat eigenlijk de bedoeling is natuurlijk.

Tot volgende week weer,
Liefs Marina

p.s. ik heb ook wat foto's toegevoegd aan de blog van vorige week
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear followers ,

First I want to thank you for all the sweet messages , I really appreciate that you are thinking so much me and the projects on which I work, heartwarming !
I've allready been here for two weeks now , if I think about all the new impressions it feels like I 've been here much longer on the other hand, it seems like yesterday I was still at the airport .
Since we have weekend on Sunday and Monday I went to two new projects last Saturday. In the morning I gave English lessons at Atlas Language Center . I had heard beforehand that the children here do not pay attention but fortunately I have the oldest group and they seem very motivated to learn English . During the break they all asked questions about where I come from and where I live, nice to have a bit interaction with the children I work withl. I have mixed feelings about this project , it all seem very affluent children and the Vietnamese teacher who is there is very good in English . Without me , the lessons also continue but they like to work their pronunciation so that's mainly my job . It''s a bit weird to be in the role of a teacher, but I survived and it really helps that they use a method with a student book and workbook.
In the afternoon I went to Charity Class. A project that is pretty far away, but really in a nice area . There has not been any volunteers in the last three months so the structure is complete gone. This project is in a church in a very poor village just outside Can Tho . The parents of the children who live here are not interessted in a good education for their children. When they turn 14 they drop out of school so they can work in the fields. I really fel a connection for this project. There were only two children , so the priest left on his motorbike to pick up some more children. When he cam back we had a total of 5 students. Hopefully next time there are some more children who wants to learn English .
Sunday and Monday we had weekend so Marijn and I felt like we earned some luxury. So we went to the spa and enjoyed a 1.5 hour lasting massage and then we drank delicious fruit shakes at the river . After that we went tot the internetcafe to book a Christamsholiday, from the 23th till the 27th december I'll be on the beautifull Island Phu Quoc to celebrate Christmas. Monday I didn't do that much except some rooftop sunbathing.
Tuesday I was fully charged to start on the projects again. I started with teaching English at Thien An. On the way I 've spent the first bit of sponsorship money . Because the children there just get candy they have very bad teeth , I bought fruit for the children because they never get that. The kids were really happy when they saw that I brought watermelon and pineapple, very cute . But I had the feeling that something had happened there, the childrens had a very bady concentration and after class it felt like we were send away, while normally we stay to play with the kids. It felt a bit weird.
In the afternoon I went to hospital again . This is a really nice project. With the women without or with a few rotten teeth I chopped vegetables cross-legged on the table. Furthermore I 'chilled' in the hammocks there and as good and as bad as it goes I talked some English with the people there . The volunteers in the hospital are so warm and very interested in us. The food was delicious agian. Giving rice tot the patient is a special ritual , it's never good enough . Ms. one-eye pulls out a tiny bit or adds just a very little spoon each time. I just keep sending her a sweet smile because sometimes it does work a bit on your nerves .
Wednesday morning I had a morning of again ( in total we work here eight sessions per week , quite a luxurious life). With Murriel and Thijs I decided to go to the beach of Vung Tau this weekend. It's still the question how we get there but fortunately Phuong helps us. In the afternoon I went to City Orphanage again . My roommates already told me that there may be a lot of students , now that I have known . Once we entered there were about 50 students comming in. I think it's really good they come there, because they are really kind to the children and some play with them (read , most are just watching and making pictures of us) . But if they come with so much , we are a bit redundant . We have therefore only been with the babies , one baby is brought last week, she is so small. I think she is about 1 month onld. So sweet , my heart breaks when I think about what kind of future she has. I really hope for her that she will be adopted soon . All children deserve a better future than they can get here. Yesterday afternoon I went tot City agian. This time there were fewer students so we could go to all groups. I found it heavy to be there again. on the toddlergroup there was only teacher. She was folding origami with the kids , a very touching seeing . On the second group all women where lying on the ground , even the very thin woman. Marijn really could not stand it and lifted her up in her bed, with such a thin body t iis really human degrading to ly on the floor. When we arrived on the men group they got their food. The men help each other with givingfood, but the only example they have is from the other teachers. They do it in the only way they know but it is so hard to watch. If you constantly hear the spoon against the teeth and see a to much and way to hot food thrown inside I can feel tears in my eyes. At the babies there was a very unfriendly teacher. A child was stuck and we really could not undo , I asked a Vietnamese student to asked the teacher to undo him. But unfortunately I got a no shaking an angry facial expression as answer. She also didn't allow me to pick up the little newborn baby.
In the evening we went out for dinner with Miss Anh ( Vietnamse a woman who likes to hang out with volunteers and also has a kind of maternal role here). Then we wanted to go to a club we had seen. Well what an experience! Men who were very nice dressed guided us to a table with fresh fruit and nuts and gave us a menu with only whole bottles of luquor on it. It all looked very fancy but the music was way to loud. We left without having anything and immediately I had earache . It's hard when you think about the young boys and girls who are working there really will damage their ears. .
Yesterday morning at Kindergarden (the rich daycare) Jennifer and I tried to teach in a very playful way. We had a game called Lotto with us and the kids really liked it. The younger group was way to young for this game. Our job is to teach English, but I don't think that's really possible with two and tree year old kids. So we sang some songs and just played with them . What a contrast to the Netherlands, where kids can just play till they turn 4, here it's expected they can be teached.
Just a few other large cultural differences to give you an impression.
It is quite normal to gurgle , here on the street , in the supermarket and the bus. Also slurping , smacking and blurping while eating or blurping while talking is very normal. In addition, it is very rude to say no here. Therefore, you often get a yes as an answer when they really mean no. Now I'm a bit used to it but it is difficult to estimate what they mean exactly . We also go out to eat every night (which is muchs cheaper than making your own food) , when ordered with a group everyone gets their food one by one. Having a nice mail together is not very known , but it does have its charms to share all the food, what actually is the intention of course.

I'll be here again in a week,
Love Marina

p.s. I added some pictures to my blog from last week