Hello Vietnam
Blijf op de hoogte en volg Marina
08 November 2013 | Vietnam, Can Tho
Lieve allemaal,
Daar is hij dan, mijn eerste blog vanuit Vietnam. Een week geleden stond ik nog huilend op Schilphol om afscheid te nemen van mijn lieve ouders en vriendje. Inmiddels ben ik een week en duizenden indrukken verder.
Na een goede vlucht te hebben gehad en gelukkig snel mijn bagage in ontvangst te kunnen kwam de klap, wauw wat een hitte en wat ontzettend veel mensen. Gelukkig vond ik snel een bordje met Miss Jensen en werd ik door een hele lieve vrouw naar het hotel gebracht. Het verkeer is een chaos, iedereen rijdt door elkaar en er is overal getoeter maar toch valt het me mee. En Ho Chi Minh is een hele mooie, groene stad, dat had ik niet verwacht. Na 2 uurtjes geslapen te hebben ben ik alleen de stad ingegaan. Al snel besloot ik een cyclo te nemen en werd ik al fietsend door de hele stad gereden om alle hoogtepunten te zien. Helaas bleek ik bij terugkomst in het hotel flink opgelicht te zijn en heb ik bijna 40 euro betaald voor een 2 uur durende fietsrit. Ach, een wijze les voor de verdere reis.
's avonds belde Marijn (een andere vrijwilliger) dat zij ook was aangekomen. Toen ik haar kamer binnenliep kwam ik erachter dat ik een bezemkast of cel zoals ik hem later noemde als kamer had gekregen. Helaas was Marijn haar bagage niet aangekomen dus we besloten een extra nacht in het hotel te blijven, maar dan wel op haar mooie kamer.
De volgende dag hebben we samen de stad verkend en zijn onder andere in het oorlogsmuseum geweest, indrukwekkend om te zien hoe hard het er hier aan toe is gegaan. Wel gek dat je je samen met iemand anders gelijk veel veiliger voelt.
De volgende ochtend hebben we de bus gepakt, na een prachtige 3 uur durende busreis waarbij de lokale Vietnamese hun ogen hebben uitgekeken met 2 blanke in de bus kwamen we aan in Can Tho. Hier stond onze contactpersoon al op ons te wachten en werden we naar het huis gebracht. Het huis is echt heel mooi en ziet er schoon en welonderhouden uit. Na mijn tas uit te hebben gepakt kregen we een rondleiding door de stad. Wat een chaos om daar doorheen te fietsen, overal komen scooters vandaan die toeteren maar na 10 minuten voelde ik me al best veilig en stoer op mijn fietsje. Na een heerlijke noodlesoup en boodschappen te hebben gedaan was het bedtijd. Helaas werd het door de warmte een korte nacht maar de volgende ochtend toch vol goede moed aan het eerste project begonnen.
Omdat alle andere vrijwilligers een weekendje weg zijn werden we alleen door Phuong afgezet en moesten we zelf onze weg vinden. Het eerste project waar we heengingen was Thien An, een particulier weeshuis waar de kinderen heel goed behandeld worden en allemaal een opleiding krijgen. Daar sta je dan met 6 super schattige Vietnamese kindjes. Onze taak is om hier Engelse les te geven en met de kinderen te spelen.
's middags was het Boeddhistische ziekenhuis aan de beurt. Wij hebben daar geholpen met het snijden en wassen van de groenten. Iedere week komt hier een andere groep Vietnamese vrijwilligers die een vegetarische maaltijd bereiden voor de arme patiënten van het ziekenhuis en arme lokale studenten. We mochten daar ook mee eten, het eten was heel lekker maar er werd zo veel op ons bord gedaan door die mannen waar we bij aan tafel zetten. Dilemma, want het is onbeleefd om nee te zeggen maar ook om je bord niet leeg te eten.
De volgende ochtend hebben we Engelse les gegeven bij een kinderdagverblijf voor rijke kindjes. De kinderen zijn tussen de 2 en 4 jaar dus echt les geven gaat niet echt maar met liedjes en woordjes nazeggen leren ze toch de juiste klanken. Een kind pakte mijn zonnebril af, waarop ik hem terugpakte. Vervolgens pakte hij hem weer en werd door een leidster opgepakt, op zijn buik gelegd en pats een keiharde tets op zijn kont. Ik schrok echt toen dat zo voor mijn neus gebeurde, het kind is 2 dus waarschijnlijk snapt hij er niets van. Maar dit was niets in vergelijking tot wat we 's middags bij city Orphanage zagen. Dit is een staatsweeshuis voor gehandicapte kids (veel als gevolg van het gas dat de amerikanen hier hebben losgelaten in de oorlog). Vergroeide lijfjes, waterhoofden, downers met een misvormd lijf, blinde gehandicapten en veel kids die niets kunnen behalve liggen.. Daarnaast hangt op het hele terrein hangt een geur van kots, zweet, pis en poep. Als die kinderen nou goed behandeld werden zou je het voor lief nemen maar de leidster lijken ware kinderhaters. Op 3 groepen hebben we in totaal 2 leidsters gezien. Op de laatste groep had de minst gehandicapte jongen de 'leiding'. Er is in het weeshuis helemaal niets alleen maar kale muren en kale vloeren en papieren en pennen die door bezoekende studenten zijn achtergelaten. We hebben speelgoed meegenomen maar je moet alles weer meenemen omdat het anders door de leidsters wordt meegenomen. Op de eerste groep met peuters gingen wij helpen met eten geven. We kregen daar een bakje een lepel en een kind in een bed werd aangewezen. Ik vroeg of ik het kindje mocht optillen en er werd een ik-snap-niet-wat-je-bedoeld gezicht getrokken. Dus ik til hem op.. Compleet spastische benen, helemaal stijf. Heel langzaam at hij het op. Daarna heb ik met de kids gespeeld. Helaas moest ik getuigen zijn van een ware marteling. Een kind met slikproblemen werd door een leidster gevoed, ze legde haar been over de armen en benen van het kind kneep haar neusje dicht en stampte het eten naar binnen. Ze propte de lepel echt onwijs ver naar binnen zodat het kind wel moest slikken. De tranen stonden in mijn ogen. Je kan gewoon niets doen zo verschrikkelijk! Verder zaten de baby's vastgebonden aan hun bedje en werd op dezelfde manier de fles naar binnen gewerkt en zijn ze niet zuinig op het uitdelen van een 'corrigerende tik'. Een vrouw was echt zo dun. Ik heb nog nooit een lijk van een jong iemand gezien maar ik denk dat dit er aardig op lijkt. Het was gewoon een leven skelet, haar botten zijn enkel met een dun laagje huid bedekt. Na dit project waren we behoorlijk in shock, dan besef ik me toch wel dat de kinderen in Nederland het echt wel goed hebben.
Gisterochtend zijn we weer naar Thein An geweest, die kinderen daar zijn zo aandoenlijk. We hadden ballonen en bellenblaas meegenomen, geweldig hoe leuk ze dat vinden. Vervolgens gingen ze mijn haren vlechten, echt heel lief. En wat hebben ze het goed in vergelijking tot de kinderen bij het staatsweeshuis.
's middags zijn we weer bij City geweest, ik zag er als een berg tegenop. Ik had me van tevoren voorgenomen om niet met een Europesee blik te kijken naar de situatie maar puur te proberen een lach op het gezicht van de kinderen te toveren en ze een beetje liefde te geven. Dat is aardig gelukt, ik voelde me veel minder beladen toen ik daar weg ging dan een dag eerder. Ik denk dat dit een heel mooi project wordt om op te werken zolang ik maar niet met mijn Europese bril naar de situatie kijk maar puur kom voor het bezorgen van een mooi moment.
Vandaag was ik lekker een dagje vrij dus ben ik met Marijn de stad door gefietst om Can Tho een beetje te leren kennen, het is echt een grote en leuke stad. De komende 4 maanden komen zeker goed, ik heb er heel veel zin in!
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, het is echt super fijn om te weten dat er zoveel mensen achter me staan!
Veel liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear followers,
So here it finally is, my first blog from Vietnam . A week ago I was still crying on Schilphol to say goodbye to my parents and boyfriend. By now I'm one week further and thousands impressions richer.
After a save flight, I received my Luggage quickly. When I walked out of the airport I fell the heat imediadly and there were a lot of people. Luckily, I quickly found a board with Miss Jensen and a very nice womanbrought me to the hotel. The traffic is a chaos , there a so many scooters and everybody is pessing their horn constantly. Ho Chi Minh is a beautiful , green city that I did not expect . After having slept two hours , I just entered the city . Soon I decided to take a cyclo and the guy biked me through the whole city so I saw all the highlights Unfortunately, I found out that I was quite ripped off. When I returned to the hotel I found out that I almost paid 40 euro for a 2 hour bike ride. Well, I've got my lesson learned.
In the evening Marijn (another volunteer) called me that she had arrived . When I walked into her room I found out that my room was like a closet or cell as I later renamed it. Unfortunately Marijn her luggage had not arrived so we decided to stay an extra night in the hotel but in her room.
The next day we explored the city together and when of the things we saw was the the war museum , impressive to see how hard it is have been in the war.
The next morning we took the bus , after a wonderful 3 hour bus trip with the local Vietnamese having the time of their life with 2 whites in the bus we arrived in Can Tho . Our contactperson was already waiting for us and took us to the house . The house is really beautiful and looks clean. After we unpacked our bags we got a citytour. What a chaos, but after 10 minutes I already felt quite safe and tough on my bike . After having a delicious noodle soup it was bedtime . Unfortunately it was a short night but the next morning I couldn't wait to start the volunteerwork.
Because all the other volunteers went a weekend away we were only dropped by Phuong and we had to find ourself. The first project where we were going was Thien An, a private orphanage where the children are treated very well and all get an education . There we stood with 6 super cute Vietnamese children . Our job is to teach English here and play with the children.
In the afternoon we went to he Buddhist hospital. We helped with cutting and washing the vegetables. Every week there comes another group of Vietnamese volunteers who prepare a vegetarian meal for the poor patients of the hospital and poor local students. The food was very tasty but it was so much. Dilemma , because it's rude to say no but also to not empty your plate.
We taught English at a nursery for rich kids the next morning. The children are between 2 and 4 years old so it's not real teaching but with songs and repeating words they learn that the correct sounds . One child grabbed my sunglasses , which I took back . Then he picked it up again and was picked up by a teacher, laid on his belly and pats a hard slap on his but. I was really shocked that it happened in front of me , the child is 2 so he probably does not understand. But this was nothing compared to what we saw in the afternoon at City Orphanage . This is a state orphanage for disabled kids ( much due to the gas that the Americans have unleashed during the war here) . Fused bodices , water heads , downers with a deformed body , blind and disabled. Many kids who can't do anything except lieing on the floor. The whole area smells like vomit , sweat , piss and shit . If those kids were well treated it would be ok but the teachers seem true child haters . On the 3 groups we have seen two leaders in total. In the last group the least disabled boy had the ' leadership ' . There is nothing in the orphanage just bare walls and bare floors and papers and pens that are left behind by visiting students. We brought toys but you have to bring everything back otherwise it will be taken by the teachters. The first group was a groop with toddlers we help with feeding them. We got a bowl of food, a spoon and a child in a bed was designated . I asked if I could lift the kid and there was a I -do-nt- get - what-you- mean answer. So I lifted it up .. Complete spastic legs completely stiff . Very slowly he ate it . Then I played with the kids . Unfortunately I had to witness a true torture . A child with swallowing problems was feeded by a teacher , she put her leg over the arms and legs of the child pinched her nose shut and stomped the food inside. She stuffed the spoon really unwise far inward so that the child had to swallow . Tears in my eyes . You simply can not do anything so terrible! Furthermore, were the babies strapped to their beds and they are not careful with handing out a ' corrective slap . A woman was really thin. I 've never seen a dead body of a young person but I think this is pretty similar. It was just a living skeleton, her bones are only covered with a thin layer of skin. After this project, we were quite in shock , then I realize nevertheless how happy I am that I'm born in Europe.
We went back to Thein An yesterday morning the children there are so touching. We gave them balloons and bubbles , amazing how much they like that . Then they braided my hair , really sweet . They have such a nice home compared to the children from the state orphanage .
In the afternoon we went back to City , I lreally did not want to go. But in advance I planned not to look at the situation but purely to try to conjure a smile on the face of the children and give them a bit love. I felt much less loaded when I went away a day earlier. I think this is a very nice project to work on as long as I do not look at the situation with my European perspective but come purely for delivering a beautiful moment .
Today I had a nice day off so I cycled through the city of Can Tho, it's really a great and fun city . The next 4 months are definitely going to be good, I am really looking forward to it!
Thanks for all your sweet messages , it is really nice to know that so many people think of me.
Love, Marina
Daar is hij dan, mijn eerste blog vanuit Vietnam. Een week geleden stond ik nog huilend op Schilphol om afscheid te nemen van mijn lieve ouders en vriendje. Inmiddels ben ik een week en duizenden indrukken verder.
Na een goede vlucht te hebben gehad en gelukkig snel mijn bagage in ontvangst te kunnen kwam de klap, wauw wat een hitte en wat ontzettend veel mensen. Gelukkig vond ik snel een bordje met Miss Jensen en werd ik door een hele lieve vrouw naar het hotel gebracht. Het verkeer is een chaos, iedereen rijdt door elkaar en er is overal getoeter maar toch valt het me mee. En Ho Chi Minh is een hele mooie, groene stad, dat had ik niet verwacht. Na 2 uurtjes geslapen te hebben ben ik alleen de stad ingegaan. Al snel besloot ik een cyclo te nemen en werd ik al fietsend door de hele stad gereden om alle hoogtepunten te zien. Helaas bleek ik bij terugkomst in het hotel flink opgelicht te zijn en heb ik bijna 40 euro betaald voor een 2 uur durende fietsrit. Ach, een wijze les voor de verdere reis.
's avonds belde Marijn (een andere vrijwilliger) dat zij ook was aangekomen. Toen ik haar kamer binnenliep kwam ik erachter dat ik een bezemkast of cel zoals ik hem later noemde als kamer had gekregen. Helaas was Marijn haar bagage niet aangekomen dus we besloten een extra nacht in het hotel te blijven, maar dan wel op haar mooie kamer.
De volgende dag hebben we samen de stad verkend en zijn onder andere in het oorlogsmuseum geweest, indrukwekkend om te zien hoe hard het er hier aan toe is gegaan. Wel gek dat je je samen met iemand anders gelijk veel veiliger voelt.
De volgende ochtend hebben we de bus gepakt, na een prachtige 3 uur durende busreis waarbij de lokale Vietnamese hun ogen hebben uitgekeken met 2 blanke in de bus kwamen we aan in Can Tho. Hier stond onze contactpersoon al op ons te wachten en werden we naar het huis gebracht. Het huis is echt heel mooi en ziet er schoon en welonderhouden uit. Na mijn tas uit te hebben gepakt kregen we een rondleiding door de stad. Wat een chaos om daar doorheen te fietsen, overal komen scooters vandaan die toeteren maar na 10 minuten voelde ik me al best veilig en stoer op mijn fietsje. Na een heerlijke noodlesoup en boodschappen te hebben gedaan was het bedtijd. Helaas werd het door de warmte een korte nacht maar de volgende ochtend toch vol goede moed aan het eerste project begonnen.
Omdat alle andere vrijwilligers een weekendje weg zijn werden we alleen door Phuong afgezet en moesten we zelf onze weg vinden. Het eerste project waar we heengingen was Thien An, een particulier weeshuis waar de kinderen heel goed behandeld worden en allemaal een opleiding krijgen. Daar sta je dan met 6 super schattige Vietnamese kindjes. Onze taak is om hier Engelse les te geven en met de kinderen te spelen.
's middags was het Boeddhistische ziekenhuis aan de beurt. Wij hebben daar geholpen met het snijden en wassen van de groenten. Iedere week komt hier een andere groep Vietnamese vrijwilligers die een vegetarische maaltijd bereiden voor de arme patiënten van het ziekenhuis en arme lokale studenten. We mochten daar ook mee eten, het eten was heel lekker maar er werd zo veel op ons bord gedaan door die mannen waar we bij aan tafel zetten. Dilemma, want het is onbeleefd om nee te zeggen maar ook om je bord niet leeg te eten.
De volgende ochtend hebben we Engelse les gegeven bij een kinderdagverblijf voor rijke kindjes. De kinderen zijn tussen de 2 en 4 jaar dus echt les geven gaat niet echt maar met liedjes en woordjes nazeggen leren ze toch de juiste klanken. Een kind pakte mijn zonnebril af, waarop ik hem terugpakte. Vervolgens pakte hij hem weer en werd door een leidster opgepakt, op zijn buik gelegd en pats een keiharde tets op zijn kont. Ik schrok echt toen dat zo voor mijn neus gebeurde, het kind is 2 dus waarschijnlijk snapt hij er niets van. Maar dit was niets in vergelijking tot wat we 's middags bij city Orphanage zagen. Dit is een staatsweeshuis voor gehandicapte kids (veel als gevolg van het gas dat de amerikanen hier hebben losgelaten in de oorlog). Vergroeide lijfjes, waterhoofden, downers met een misvormd lijf, blinde gehandicapten en veel kids die niets kunnen behalve liggen.. Daarnaast hangt op het hele terrein hangt een geur van kots, zweet, pis en poep. Als die kinderen nou goed behandeld werden zou je het voor lief nemen maar de leidster lijken ware kinderhaters. Op 3 groepen hebben we in totaal 2 leidsters gezien. Op de laatste groep had de minst gehandicapte jongen de 'leiding'. Er is in het weeshuis helemaal niets alleen maar kale muren en kale vloeren en papieren en pennen die door bezoekende studenten zijn achtergelaten. We hebben speelgoed meegenomen maar je moet alles weer meenemen omdat het anders door de leidsters wordt meegenomen. Op de eerste groep met peuters gingen wij helpen met eten geven. We kregen daar een bakje een lepel en een kind in een bed werd aangewezen. Ik vroeg of ik het kindje mocht optillen en er werd een ik-snap-niet-wat-je-bedoeld gezicht getrokken. Dus ik til hem op.. Compleet spastische benen, helemaal stijf. Heel langzaam at hij het op. Daarna heb ik met de kids gespeeld. Helaas moest ik getuigen zijn van een ware marteling. Een kind met slikproblemen werd door een leidster gevoed, ze legde haar been over de armen en benen van het kind kneep haar neusje dicht en stampte het eten naar binnen. Ze propte de lepel echt onwijs ver naar binnen zodat het kind wel moest slikken. De tranen stonden in mijn ogen. Je kan gewoon niets doen zo verschrikkelijk! Verder zaten de baby's vastgebonden aan hun bedje en werd op dezelfde manier de fles naar binnen gewerkt en zijn ze niet zuinig op het uitdelen van een 'corrigerende tik'. Een vrouw was echt zo dun. Ik heb nog nooit een lijk van een jong iemand gezien maar ik denk dat dit er aardig op lijkt. Het was gewoon een leven skelet, haar botten zijn enkel met een dun laagje huid bedekt. Na dit project waren we behoorlijk in shock, dan besef ik me toch wel dat de kinderen in Nederland het echt wel goed hebben.
Gisterochtend zijn we weer naar Thein An geweest, die kinderen daar zijn zo aandoenlijk. We hadden ballonen en bellenblaas meegenomen, geweldig hoe leuk ze dat vinden. Vervolgens gingen ze mijn haren vlechten, echt heel lief. En wat hebben ze het goed in vergelijking tot de kinderen bij het staatsweeshuis.
's middags zijn we weer bij City geweest, ik zag er als een berg tegenop. Ik had me van tevoren voorgenomen om niet met een Europesee blik te kijken naar de situatie maar puur te proberen een lach op het gezicht van de kinderen te toveren en ze een beetje liefde te geven. Dat is aardig gelukt, ik voelde me veel minder beladen toen ik daar weg ging dan een dag eerder. Ik denk dat dit een heel mooi project wordt om op te werken zolang ik maar niet met mijn Europese bril naar de situatie kijk maar puur kom voor het bezorgen van een mooi moment.
Vandaag was ik lekker een dagje vrij dus ben ik met Marijn de stad door gefietst om Can Tho een beetje te leren kennen, het is echt een grote en leuke stad. De komende 4 maanden komen zeker goed, ik heb er heel veel zin in!
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, het is echt super fijn om te weten dat er zoveel mensen achter me staan!
Veel liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear followers,
So here it finally is, my first blog from Vietnam . A week ago I was still crying on Schilphol to say goodbye to my parents and boyfriend. By now I'm one week further and thousands impressions richer.
After a save flight, I received my Luggage quickly. When I walked out of the airport I fell the heat imediadly and there were a lot of people. Luckily, I quickly found a board with Miss Jensen and a very nice womanbrought me to the hotel. The traffic is a chaos , there a so many scooters and everybody is pessing their horn constantly. Ho Chi Minh is a beautiful , green city that I did not expect . After having slept two hours , I just entered the city . Soon I decided to take a cyclo and the guy biked me through the whole city so I saw all the highlights Unfortunately, I found out that I was quite ripped off. When I returned to the hotel I found out that I almost paid 40 euro for a 2 hour bike ride. Well, I've got my lesson learned.
In the evening Marijn (another volunteer) called me that she had arrived . When I walked into her room I found out that my room was like a closet or cell as I later renamed it. Unfortunately Marijn her luggage had not arrived so we decided to stay an extra night in the hotel but in her room.
The next day we explored the city together and when of the things we saw was the the war museum , impressive to see how hard it is have been in the war.
The next morning we took the bus , after a wonderful 3 hour bus trip with the local Vietnamese having the time of their life with 2 whites in the bus we arrived in Can Tho . Our contactperson was already waiting for us and took us to the house . The house is really beautiful and looks clean. After we unpacked our bags we got a citytour. What a chaos, but after 10 minutes I already felt quite safe and tough on my bike . After having a delicious noodle soup it was bedtime . Unfortunately it was a short night but the next morning I couldn't wait to start the volunteerwork.
Because all the other volunteers went a weekend away we were only dropped by Phuong and we had to find ourself. The first project where we were going was Thien An, a private orphanage where the children are treated very well and all get an education . There we stood with 6 super cute Vietnamese children . Our job is to teach English here and play with the children.
In the afternoon we went to he Buddhist hospital. We helped with cutting and washing the vegetables. Every week there comes another group of Vietnamese volunteers who prepare a vegetarian meal for the poor patients of the hospital and poor local students. The food was very tasty but it was so much. Dilemma , because it's rude to say no but also to not empty your plate.
We taught English at a nursery for rich kids the next morning. The children are between 2 and 4 years old so it's not real teaching but with songs and repeating words they learn that the correct sounds . One child grabbed my sunglasses , which I took back . Then he picked it up again and was picked up by a teacher, laid on his belly and pats a hard slap on his but. I was really shocked that it happened in front of me , the child is 2 so he probably does not understand. But this was nothing compared to what we saw in the afternoon at City Orphanage . This is a state orphanage for disabled kids ( much due to the gas that the Americans have unleashed during the war here) . Fused bodices , water heads , downers with a deformed body , blind and disabled. Many kids who can't do anything except lieing on the floor. The whole area smells like vomit , sweat , piss and shit . If those kids were well treated it would be ok but the teachers seem true child haters . On the 3 groups we have seen two leaders in total. In the last group the least disabled boy had the ' leadership ' . There is nothing in the orphanage just bare walls and bare floors and papers and pens that are left behind by visiting students. We brought toys but you have to bring everything back otherwise it will be taken by the teachters. The first group was a groop with toddlers we help with feeding them. We got a bowl of food, a spoon and a child in a bed was designated . I asked if I could lift the kid and there was a I -do-nt- get - what-you- mean answer. So I lifted it up .. Complete spastic legs completely stiff . Very slowly he ate it . Then I played with the kids . Unfortunately I had to witness a true torture . A child with swallowing problems was feeded by a teacher , she put her leg over the arms and legs of the child pinched her nose shut and stomped the food inside. She stuffed the spoon really unwise far inward so that the child had to swallow . Tears in my eyes . You simply can not do anything so terrible! Furthermore, were the babies strapped to their beds and they are not careful with handing out a ' corrective slap . A woman was really thin. I 've never seen a dead body of a young person but I think this is pretty similar. It was just a living skeleton, her bones are only covered with a thin layer of skin. After this project, we were quite in shock , then I realize nevertheless how happy I am that I'm born in Europe.
We went back to Thein An yesterday morning the children there are so touching. We gave them balloons and bubbles , amazing how much they like that . Then they braided my hair , really sweet . They have such a nice home compared to the children from the state orphanage .
In the afternoon we went back to City , I lreally did not want to go. But in advance I planned not to look at the situation but purely to try to conjure a smile on the face of the children and give them a bit love. I felt much less loaded when I went away a day earlier. I think this is a very nice project to work on as long as I do not look at the situation with my European perspective but come purely for delivering a beautiful moment .
Today I had a nice day off so I cycled through the city of Can Tho, it's really a great and fun city . The next 4 months are definitely going to be good, I am really looking forward to it!
Thanks for all your sweet messages , it is really nice to know that so many people think of me.
Love, Marina
-
08 November 2013 - 12:26
Lavita:
Goed te lezen dat je veilig aangekomen bent! Maar wat een heftige verhalen meteen.. bijna niet voor te stellen! Fijn dat jullie de kinderen toch een beetje liefde kunnen geven en hopelijk een momentje kunnen laten ervaren dat ze er mogen zijn! Heel veel succes de komende tijd en ik ben benieuwd naar je volgende verhaal! -
08 November 2013 - 12:30
Yvonne Jensen:
Hoi Marina,
bedankt voor je eerste blog. Ik heb van je verhalen genoten. Je kan het heel goed omschrijven gaan a.u.b. zo door met het volgende blog. Geniet van je vrije dag vandaag. Kus Mama -
08 November 2013 - 12:35
Mandy V Osta:
Jeetje meis, das even een omschakeling! Zowel klimaat, cultuur en in tijd gezien..
Maar vooral inderdaad het verschil in zorg met hier in Nederland, even met je neus op de feiten!
Kan me voorstellen dat je daar van onder de indruk bent en met tranen in je ogen bij staat... voor hun is het normaal en jij komt "ff" een kijkje bij hun nemen...
Gevoel en verstand zijn dan flink met elkaar in strijd, want wat kun je er aan doen??
Knap van je dat je het een beetje van je af hebt kunnen zetten en er het allerbeste uit haalt, die kindjes toch die mooie glimlach bezorgen en gunnen!! Respect!!!
Wens je heeeeel veel succes en sterkte, maar vooral heel veel plezier!
Ik kijk al uit naar je volgende ervaringen!!
Xxx -
08 November 2013 - 16:04
Jan Franken:
Marina jou eerste blog heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
Na vier maanden zul je een andere kijk hebben op de problemen hier in Nederland
groetjes van Diny en Jan -
08 November 2013 - 17:11
Aukje :
Wauw, Marina! Wat een verhaal zeg. Ik had er al van gehoord, maar om het dan nog een keer zo te lezen... Lijkt me echt lastig om allemaal te zien en maar 'te accepteren'. Het enige dat je kunt doen is ze idd wat mooie momenten bezorgen, dat komt vast goed! Geniet ervan daar! Ben benieuwd naar je volgende blog!
xx -
08 November 2013 - 18:29
Kim (de Buurvrouw ;-) ):
Fijn dat je goed bent aan gekomen, maar wat een heftig gebeuren!
-
08 November 2013 - 20:10
Peggy:
Hoi Marina,
goed om te lezen dat je goed bent aangekomen.
wat een belefenis die eerste week. en jeetje wat een wereld van verschil tussen de tehuizen waar die kinderen verblijven.
heel veel succes nog en vooral veel plezier.
Hopelijk krijg je een mooie glimlach van de kinderen terug.
Groetjes Peggy -
09 November 2013 - 09:58
Stef:
Hey marina.
Heftig, deze waardevolle kans om te proeven van de een cultuur maakt een diepe indruk. Als mens, nuanceer je hier in koude kikkerland 'problemen', wanneer je kinderen ziet lijden in het staatswezenhuis. Het heeft niets met opvoeden of zorgen temaken. Je emoties spatten van het scherm af. Het knap hoe je met en ander referentiekader naar de situatie kijkt.
Groetjes Stef
-
09 November 2013 - 10:28
Lian:
Hoi Marina,
Fijn, dat je heenvlucht goed is verlopen. Wat een mooie blog heb je geschreven! Wat een rollercoaster van ervaringen. Heftig. Ik hoop (weet dit eigenlijk wel zeker) dat jij en de andere vrijwilligers veel warmte en wat plezier kunnen brengen bij deze kinderen. Wel fijn voor jullie, dat er voldoende variatie in jullie projecten is, zodat je iedere keer nieuwe energie kunt opdoen.
Heel veel succes met je projecten en veel plezier in je vrije tijd.
hartelijke groetjes
Teus en Lian -
09 November 2013 - 13:20
Peder:
Marina, just one week and already all these different experiences - from big smiles to almost being in tears. You experience how different life can be and how differrent the opportunities are for the children in two countries. Despite the difficult times, focus on the small rewards - like a smile from a child or another child saying: "don't go teacher, don't go". You are really giving these children positive moments and experiences. I am so proud of you and of what you are doiing in Vietnam. Your Dad, Papa -
10 November 2013 - 01:09
Carola Leurs:
Toch heftig een hele andere wereld,heel veel succes de komende tijd.lieve groetjes carola leurs. -
10 November 2013 - 10:05
Jolanda:
Hee Skotsje!
Wat een heftige belevenissen direct al voor je. En fijn dat je met iemand hebt om de gevoelens te delen en weer te kunnen genieten van al het moois. Super veel succes daar. Ik denk aan je. Ik weet zeker dat je het super doet.
Liefs Jolanda -
10 November 2013 - 21:04
Farmor:
Hej Marina
Mange tak for dit indlæg,det er spændende at følge dig på bloggen,
du har jo allerede oplevet meget,og jeg glæder mig til at læse mere i den kommende tid.
Kan du nu have det rigtig godt,og nyd alt det nye du oplever.
Knus fra farmor. -
11 November 2013 - 11:17
Linda Konings:
Hee Marina,
Wat een indrukwekkende blog zeg, maar je hebt het echt mooi verwoord!
Super knap dat je dit doet, en dat je die kindjes toch een glimlach kunt bezorgen!
Heel veel succes met de projecten! En geniet ervan.
Liefs Linda -
11 November 2013 - 17:19
Priscilla Hommel:
Hoi Marina,
Wat fijn om een blog van jou te lezen. Ik heb met mijn hand voor mijn mond jouw verhaal gelezen. Wat maak je heftige situaties mee, maar wat mooi dat je daarin iets kunt betekenen! Tof dat je de Europese bril af probeert te zetten en de kinderen een welverdiende glimlach kan bieden. Heel prettig om te lezen dat jij en Marijn bij elkaar veilig voelen, toch erg belangrijk. Meid heel veel succes met het project. Ik kijk al uit naar jouw tweede blog!!
Heel veel liefs een dikke knuffel!!
Xx Priscilla -
12 November 2013 - 22:42
Suzanne Hoedt:
Hey Marina,
Ja al weer een weekje erop en wat voor week schokkend! Wat hebben de kids het bij ons dan super hé!!! aan aandacht, zorg en liefde ontbreekt niks wat een contrast met daar. Ik weet dat je een warme persoonlijkheid hebt/ bent en veel goeds kan doen daar dus laat je hart spreken en geniet vooral wat je/jullie als vrijwillige inzet kunnen bereiken en zo je steentje bijdraagt aan een mooie dag voor hun.
Heel veel succes en fijn dat je goed ben geland!!! Ben benieuwd naar je volgende avontuur!! Groetjes!X Suzanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
