After rain comes sunshine

Lieve allemaal,

Het einde komt in zicht, nog 2,5 week projecten en ik ga mijn lieve vriendje alweer van het vliegveld halen. Ik heb het hier nog heel erg goed naar mijn zin, maak steeds weer nieuwe dingen mee waardoor de tijd voorbij vliegt, naar mijn mening veel te snel.
De afgelopen week was het nog TET-vakantie waardoor er weinig projecten waren en wij als vrijwilligers dus ook maar part-time roosters hadden. Na mijn vorige blog te hebben geschreven heb ik maandag nog heerlijk gerelaxed en 's avonds gingen we met alle vrijwilligers eten bij Tuan. Een jongen die een paar andere vrijwilligers op een boottrip hadden ontmoet. Hij had ons uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. Vanaf de haven gingen we met een klein veerpondje over waarnaar we op een eilandje terecht kwamen wat uit enkel sloppenwijken lijkt te bestaan. Door een wirwar van donkere, smalle straatjes waar hele families in kleine tinnen hutjes wonen kwamen we aan bij Tuan's huis wat behoorlijk groot en voornamelijk erg roze was. We hebben geheel volgens Vietnamese traditie allemaal op de grond gezeten en heerlijke verse loempia's gegeten.
Het is bijzonder hoe gastvrij de Vietnamese zijn tegenover buitenlanders. De vader, broer en schoonbroer van Tuan zaten ook bij het diner. Ze konden niet veel (lees: bijna geen) Engels maar probeerden met handen en voeten toch met ons aan de praat te raken. Het was een erg gezellige avond waarnaar we weer door de smalle straatjes terug naar de veerpont fietste.
Afgelopen dinsdag ben ik 's middags met Irene en Emma naar de Pagoda geweest. Na bijna 2 weken vakantie had ik weer frisse zin om aan de slag te gaan. Helaas was het helemaal geen leuke middag. Toen we binnenkwamen had een van de kinderen op de grond geplast en vervolgens heeft een ander kind zijn grote behoefte op de vloer gedaan. De leidster deed niets tot dat wij er iets van zeiden. Vervolgens pakte ze een papiertje en gooide de drol ergens in een prullenbak. Niet veel later leek er bij een van de meisjes een stop door te slaan, ineens viel ze een ander meisje, ze leek wel een wild dier. Wij hebben ze uit elkaar gehaald, maar ook hier werd door de leidster niet ingegrepen. Een ander meisje sloeg het meisje wat ineens agressief werd ontzettend hard in haar gezicht waarnaar Irene naar de leidster riep waarom ze niets deed. Hierop pakte de leidster een stok en liet alle kinderen op een rij staan. Wij trokken het alledrie niet meer, hadden tranen in onze ogen en zijn weggegaan. Het is zo ontzettend oneerlijk dat deze ongeveer 35 onschuldige en van nature lieve kinderen als beesten in een ruimte samenwonen. Ze slapen, eten, spelen en leven hier nu al 1,5 week samen zonder ook maar een klein beetje privacy te hebben. De leidster doet haar best, maar de kinderen hebben geen enkele respect voor haar en aangezien ze er helemaal alleen voor staat kan je bijna ook niet anders verwachten dan dat het een gekkenhuis is. Het is zo oneerlijk en wij maken ons in Nederland druk over de bezuinigingen in de zorg? Eigenlijk zou iedereen de mogelijkheid moeten hebben om hier een week mee te draaien om zich vervolgens te kunnen realiseren hoe goed we het in Nederland eigenlijk hebben.
Dinsdagochtend stond de Pagoda weer op mijn planning en na wat er gisteren gebeurd was zag ik hier ontzettend tegenop. Samen met Els en Irene fietste ik in alle vroegte richting de Pagoda. Daar aangekomen waren alle kinderen in hun mooiste kleren gehesen, de meeste meisjes hadden (nieuwe) prinsessenjurkjes aan. Er bleek die ochtend een grote ceremonie te zijn waar veel mensen op af waren gekomen. Alle kinderen zaten netjes in rijtjes naar de preek van de monnik te luisteren. De Eigenlijk kwam het er op neer dat we voor niets waren gekomen want de kinderen werden geacht stil in de Pagoda te zitten. De kleinste kinderen snapten er niet veel van dus hebben wij een beetje met ze gespeeld. Het was wel interessant om een keer bij een ceremonie aanwezig te zijn. Toch had ik er een erg dubbel gevoel bij, de kinderen zitten min of meer weggestopt in een hok en op gelegenheid als deze wordt de schijn hooggehouden door ze in hun mooiste kleren te hijsen.
's Middags zijn we met alle 6 vrijwilligers die op dat moment in het huis waren naar City geweest. We zijn al een tijdje 'in onderhandeling' met Phuong en City om de peuters mee naar buiten te nemen. Door de directeur werd tegen Phuong gezegd dat we ze mee mochten nemen, waarop we vervolgens een nee van de leidsters kregen. Vandaag hielden de leidsters ons niet tegen en mochten we allemaal een peuter mee naar buiten nemen. Helaas waren we niet met genoeg dus ben ik met de overgebleven peuters binnen gebleven.
Afgelopen donderdagmiddag ben ik samen met Irene naar het Hospital geweest. Het was weer erg gezellig en we hebben Engelse les gegeven aan de mannen en geholpen met het eten bereiden. Helaas smaakte het eten me vandaag helemaal niet, ik kon de geuren moeilijk verdragen en ook de smaak vond ik veel te sterk. Bij thuiskomst bleek waarom, ik ben heel de avond ziek geweest en heb met flinke koorts op bed gelegen. Ook vrijdag en zaterdagochtend voelde ik me nog niet fit genoeg om naar de projecten te gaan dus heb ik een paar dagen in bed doorgebracht.
Gelukkig voelde ik me zaterdagmiddag al wat beter en kon ik mee naar City. We mochten de peuters weer mee naar buiten nemen. Aangezien inmiddels ook Astrid uit Nispen (ze woont hemelsbreed nog geen 2 km van het huis van me ouders vandaan) en Pauline zijn aangekomen, konden we alle peuters mee naar buiten nemen. Het was echt super mooi om al die koppies te zien. Ze vonden het in het begin erg spannend aangezien ze amper buitenkomen, maar na een half uurtjes kwamen ze wel los en hebben ze zelfs even gevoetbald. Wat een schatjes!
Zondag zijn we met hele huis naar het zwembad geweest. De Vietnamese 'winter' is inmiddels voorbij en het is weer superheet overdag. Zo ook afgelopen zondag, het was heerlijk met het verkoelende zwembadwater. 's Avonds zijn we met onze 'local friend' mister Magic uit eten geweest. Hij is student Engels en vindt het enorm leuk om met ons om te gaan zodat hij zijn Engels kan leren en zijn goocheltrucs kan laten zien (vandaar zijn bijnaam). Aangezien Pauline op de lerarenopleiding Engels zit, wilde zij graag een Engelse les op de Vietnamese universiteit bijwonen, zo gezegd, zo geregeld. Maandag werden wij om 12:30 met de motorbikes opgehaald en door Mister Magic en Miss Bamboo naar de universiteit gebracht. Met een klas van 38 studenten hebben we een Engelse speaking/listening les gevolgd van een docent die zeerzeker geen foutloos Engels sprak. Ook hebben wiij nog even voor de klas gestaan waarbij de leerlingen de mogelijkheid kregen om vragen aan ons te stellen. Vooral onze manier van begroeten (3 kussen geven) leidde tot wel erg veel gegrinnik in de klas. Het was super leuk om een keer bij te mogen wonen en ook erg interessant om te zien hoe het er op een Vietnamese universiteit aan toe gaat. Het zijn echt te veel verschillen om op te noemen, maar een voorbeeld is dat Mister Magic snoepjes bij had voor in de pauze. Bij het uitdelen vergat hij om het eerste snoepje aan de professor te geven, dit werd hem zeker niet ten dank afgenomen. Gedurende de les kwam ze hier meerdere malen, op een ietwat beledigende manier op terug.
Inmiddels is het weekend weer voorbij en ben ik klaar om weer aan de slag te gaan!

Tot volgende week!
Veel liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear all ,

The end of my time as a volunteer is near, there are only 2,5 weeks left before I'll pick up my boyfriend from the airport. Time is running fast, way to fast in my opinion, there are still so many new impressions and I'm not done with my work here yet.
Last week was still TET holiday so there were few projects and only part-time schedules for us volunteers. After having written my last blog I went for dinner at Tuan's house with the other volunteers (a boy who some of the other volunteers met on a boattrip). He had invited us for dinner at his house. From the harbor, we took the ferry to an little island that is full of narrow strees where whole families live together in very small and poor looking houses. Tuan 's house which was quite large and very pink. According tot he Vietnamese tradition, we all sat on the floor and ate fresh spring rolls .It's amazing how the Vietnamese are welcoming to foreigners . The father, brother and brother in law of Tuan were also there to eat dinner with us. They couldn't speak a word English but they tried the best they could. It was a very nice evening.
Last Tuesday I spent the afternoon with Irene and Emma at the Pagoda. After almost two weeks of vacation, I had a fresh sense to go to work agaub. Unfortunately, it was not a fun afternoon. When we entered the room in the Pagoda one of the children had peed on the floor and another child pooped on the floor. The teacher did nothing intill we asked her to clean int. She picked the poo up with a piece of paper and threw in the dustbin (which is in the room and in the sun). Not much later a girl got very aggressive and just started hitting an other girl like an animal. The teacher didn't do anything so we stopped her. Another stood up and slapt the aggressive gril in her face. Irene shouted to the teacher that she had to do something. The teacher grabbed a stick and told all the kids to stand in a row. We all had tears in our eyes and couldn't handle it any longer. We decided to leave, so we don't know what happend after that. It's so incredibly unfair that these about 35 innocent and all in thir own way sweet kids live together like animals in one room. They sleep, eat, play and live here for about 1.5 week now without having any kind of privacy. The teacher does her best, but the children have no respect for her and as she is there all alone. It's so unfair, especially when I think about how we are complaining about the cuts in health care. I think everyone should spend a week here to see how well organised and good the health care in the Europe is.
Tuesday morning the Pagoda was on my schedule again and after what happened yesterday I really didn't want to go. Together with Els and Irene I cycled towards the Pagoda. Once there, the children were hoisted in their finest clothes, most girls were wearing (new) princess dresses. There was a grand ceremony in the Pagoda that morning and all children were listening en sitting in rows. Actually we came there for nothing but in the end it was very interesting for us to see the ceremony. Still, I had very mixed feelings, the children are more or less tucked away in a cage and now they look like they are well treated in their finest clothes.
In the afternoon we went to City with all six volunteers who were in the house . We've been ' negotiating ' with Phuong and City for a while about taking the toddlers outside. The director said to Phuong that it was oke, but at the moment we wanted to take the toddlers outside the teachers tells us we are not allowed to take them. Today the teachers didn't stop us so we could all take one toddler with us. Unfortunately we were not with enough volunteers so I stayed inside with the kids who were not going out.
Last Thursday afternoon I went to the Hospital together with Irene. We taught English for the men and helped with preparing the food. Today I didn't really like the food, I thought the smell was way to strong and I didn't like the taste as well. When we returned to our home I found out why, I was sick the whole night and was slept the whole evening. On friday an saturdaymorning I still didn't feel fit enough to go to the projects.
Fortunately, I felt a little better Saturday afternoon so I was able to go to the City Orphanage. This afternoon we were allowed to take all the toddlers outside, it was so nice! They were so excited and a little bit scarred but after 15 minutes they beacame curious and started to play socces, so sweet!
Sunday we went to the swimmingpool. The Vietnamese 'winter' is over now and it's really warm again during the day . It was really nice to stay in the refreshing water in the pool. In the evening we took our 'llocal friend' Mister Magic out for dinner. He studies Englis and likes to hang out with us so he can practice his English and show us his magictricks (now you understand his nickname). As Pauline is studying to become an English teacher she would like to attend an English class at the Vietnamese university. Monday Mister Magic and Miss Bamboo picked us up with there motorbikes and drove us to the university. With a class of 38 students, we have followed an English speaking/ listening lessons from a teacher who certainly did not speak perfect English. The teacher asked us to stand in front of the class so the students could ask us some questions. Especially the way we greet in holland (3 kisses( led to a lot of snickering in the classroom. It was very interesting to see how it is to be a student at a Vietnamese university. There are really too many differences to mention but one example is that Mister Magic brought some sweets for his classmates. In the break he didn't give his teacher the first sweet, which she didn't appreciate. During the lesson she told him more then once that he should give her the first candy the next time.
Meanwhile, the weekend passed and I am ready to go back to work

Until next week !
Lots of love , Marina