Love in the home, is joy in the heart

Lieve volgers,

Alweer mijn vierde blog vanuit Vietnam en opnieuw heb ik in de afgelopen week veel nieuwe indrukken opgedaan. Na mijn laatste blog ben ik 's middags weer naar de Pagoda geweest. Opnieuw zat het gehandicapte meisje bij binnenkomst in haar blote kont op de vieze tafel maar deze keer kreeg ze wel direct een nieuwe broek aan toen wij aankwamen. Marijn en ik hadden ballonnen meegenomen waarmee je figuurtjes kan maken. Met 'tulbanden' op hun hoofd rende ze vol plezier rond.
Zaterdagochtend heb ik bij Atlas weer lesgegeven, het regende onderweg heel hard en helaas had ik geen regenjas bij. Dus als een verzopen katje kwam ik daar aan, de leerlingen gingen allemaal tissues voor me pakken zodat ik me af kon drogen, teacher wet, door de 12 vrolijke kids werd ik hard uitgelachen. Ze vonden het maar stom dat ik geen regenjas bij me had, logisch ook want we zitten nog steeds in het regenseizoen.
's Middags ben ik met Marijn weer naar Charity Class geweest. Onderweg voelde ik me niet zo goed worden en daar aangekomen wilde ik eigenlijk het liefst gelijk naar huis. Een bezoekje aan de WC was de grootste cultuurshock tot nu toe, letterlijk een gat in de grond tussen 4 houten planken. Dan besef ik me weer hoe luxe ons vrijwilligershuis eigenlijk is.
Zondagochtend was het plan eigenlijk om te gaan zwemmen, maar helaas regende het heel hard dus besloten we lekker bij de rivier gebakjes te eten en fruitshakes te drinken. Maandag hadden we meer geluk en hebben we lekker de hele dag aan het zwembad kunnen liggen. Bijzonder dat Muriel, Marijn en ik het zwembad helemaal voor onszelf hadden terwijl het een heel groot hotel is. De enkele Vietnamese die langsliepen keken dan ook weer vol bewondering naar ons zonnende dames.
Dinsdagochtend ben ik weer naar Thien An geweest, de vorige keer had ik het idee dat ik hier niet helemaal welkom was, maar gelukkig was dat vandaag helemaal niet. De concentratie van de kinderen was vandaag wel heel slecht dus na een half uur ben ik gestopt met de les en heb ik met ze gespeeld. Deze kinderen zo lief, sociaal en netjes. Echt bijzonder dat opgroeien in een weeshuis in Vietnam zo verschillend kan zijn. Ik voel echt heel veel bewondering voor de vrouw die dit weeshuis runt, zij doet dat vol overgave en liefde en wilt oprecht het allerbeste voor de kinderen. Ik ben echt van mening dat de liefde die de kinderen hier ontvangen nodig is voor een goede toekomst.
's Middags bij het hospital heb ik weer geholpen met de groentes snijden en daarna lekker geluierd in de hangmatten daar. Door de secretaris werd aan mij en Marijn gevraagd of we volgende week Engelse les willen geven aan de mannen daar. Wij staan daar beiden wel voor open, dan heb je ook het gevoel dat je echt iets kan betekenen voor de mensen daar. Tijdens het groente snijden leek ik een komkommer vast te hebben, ik nam een stukje en inderdaad het leek er echt heel erg op, maar toch een beetje anders. Een van de vrouwen begon 'no, no' te roepen en zei dat ik het uit moest tuffen. Ik schrok van hun reactie, had al een stuk doorgeslikt maar de rest heb ik maar snel uitgetuft. Vervolgens kreeg ik een bakje met hele vieze witte ballen die ik op moest eten. Ik heb er twee gegeten maar dat vond ik ook echt wel genoeg. Nou ik heb het geweten hoor, de volgende ochtend zat ik helemaal onder de rode bultjes op mijn armen en benen en een dag later ook op mijn buik. Het jeukt verschrikkelijk erg maar gelukkig wordt het wel steeds minder. Ik heb mijn lesje ook weer geleerd, snoepen tijdens het koken zoals ik in Nederland doe laat ik hier voortaan maar achterwegen. Het eten was trouwens wel weer verschrikkelijk lekker, vooral de tofu, heerlijk!
Woensdagochtend wilde ik een pakketje naar Nederland sturen, vol goede moed ging ik dus op mijn fietsje naar het postkantoor. Wat een onaardige mensen werken daar zeg, ik voelde gewoon dat ze mij op wilde lichten. Steeds veranderede de manier van verzenden en daarmee ook de prijs waarop ik uiteindelijk ongeveer 20 euro zou moeten betalen. Boos en geirriteerd heb ik de dames vriendelijk bedankt en ben ik met mijn pakketje weer naar huis gegaan.
's middags ben ik met Marijn en Thijs naar City geweest. Vandaag waren de peuters wel weer binnen, we hebben 5 minuten binnen met ze gespeeld maar die lucht en de herrie van de TV die altijd heel hard aan staat was echt niet uit te houden. Marijn vroeg aan de leidster of we naar buiten mochten en dat mocht zo maar. Met stoepkrijt hebben de kinderen het hele plein versierd, wat zijn ze toch snel vrolijk. Boven hebben we lekker met de baby's gekroeld en ik heb mijn oogappeltje, het babyte met HIV de fles gegeven. Echt als iemand zou zeggen je mag haar meenemen, stop ik haar zo in mijn handbagage mee naar Nederland. Sommige kinderen zullen misschien nog best een mooie toekomst krijgen, tenminste dat hoop ik. Maar voor dit kindje vrees ik het ergste omdat HIV hier in Vietnam toch nog een groot taboe lijkt te zijn.
Donderdagochtend heb ik bij kindergarden weer met de lieve kindjes daar gespeeld en Engelse liedjes gezongen. Toen ik weg wilde gaan riep de receptioniste mij terug, ze had nog wat voor me. Vorige week heb ik haar een compliment gegeven over haar rok en vandaag had ze er een voor me bij. Echt heel lief, haar man had hem in Laos gekocht. Eigenlijk is hij veel te kort, maar ik vind het echt heel lief van haar. Ik vroeg haar nog even om hulp voor me kerstpakketje. Van haar kreeg ik het advies om er thuis alvast een pakket van te maken en goed dicht te tapen.
's middags ging ik weer met Marijn en Thijs naar City. Ik had een spiegeltje en gezichtsdoekjes meegenomen voor de vrouwen zodat ze zich eens lekker konden schoonpoetsen. Het lijkt namelijk wel of de vrouwen nooit gewassen worden en vorige keer was een vrouw helemaal gelukkig toen ze een spiegel zag. Nadat ik een vrouw eten had gegeven gaf ik het spiegeltje met een paar gezichtdoekjes, wat een geluk! Toen ik daar in het lege lokaal met de constante pislucht zat vond ik dat die vrouwen het wel verdiende om eens wat anders te zien en ruiken. Aan een leidster vroeg ik of ik een vrouw mee naar buiten mocht nemen. De leidster keek er niet heel vrolijk bij, maargoed je kan ook niet altijd de leidsters pleasen. Met wat ondersteuning van mij liep de vrouw mee naar buiten en wauw wat een geluk. Ze liep direct naar de schommel dus daar heb ik haar naar toe geholpen, wat een geluk. Ik zat met tranen in mijn ogen naast haar op de schommel. Daarna heb ik haar op de grond gezet met wat stoepkrijg, helemaal gelukkig was ze. Toen bedacht ik me dat een andere vrouw eigenlijk ook wel naar buiten zou kunnen, als ik een rolstoel zou regelen. Marijn vroeg eerst om een rolstoel maar kreeg deze niet. Ik wist zeker dat er nog een rolstoel moest zijn dus ben ik alle ruimtes afgelopen om vervolgens na een 5 minuten durende handen en voeten uitleg toch een rolstoel te krijgen (de aanhouder wint, want volgens mij begreep ze van het begin af aan al wel wat ik bedoelde). Met een van de peuters op schoot en een andere die haar heel hard rond reed had ook deze dame de middag van haar leven. Op een gegeven moment riep Marijn heel hard dat ik snel moest komen, toen ik bij haar aankwam stond ze met een babytje in haar handen. Net daarvoor had en vrouw met een wat oudere man op een scooter het kind afgegeven en was zo weggereden. Zo onbegrijpelijk hoe je als moeder je kind hier achter kan laten. En zo zielig als je je bedenkt wat voor toekomst dit kind tegemoed gaat. Toen ik 10 minuten nadat ze was binnengebracht boven bij haar ging kijken lag ze al in een bed. Niet eens even een knuffel om haar te laten voelen dat ze veilig is, die omgang met baby's zal ik nooit aan wennen. Hopelijk voor haar wordt ze snel geadopteerd.
Vrijdagochtend was ik ergens gaan ontbijten waar een hele lieve man die redelijk goed Engels spreekt werkt. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik mijn pakket voor ongeveer 4 euro kon versturen. Ik snap echt niet waarom die mensen bij het postkantoor tegen mij niet gewoon eerlijk konden zijn, dat was voor iedereen toch beter geweest. Maargoed zo werkt het hier soms gewoon als je blank bent denk ik. Gelukkig zijn er genoeg lieve Vietnamese die heel erg behulpzaam zijn.
Vanmiddag ga ik weer naar de Pagoda, ik merk dat ik daar behoorlijk tegenop zie. Ik voel gewoon erg weinig bij dit project maar wil het wel blijven doen omdat die kinderen behalve onze aandacht en liefde helemaal niets hebben daar.

Tot de volgende week!

Liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear followers ,

This is allready my fourth blog from Vietnam and again in the past week , I have gained a lot of new impressions . After my last blog , I went to the Pagoda . Again the isabled girl was not wearing any pants and sitting on the dirty table in het bare ass. This time she did get a clean pair of pants when we arrived. Marijn and I had brought balloons that you can make figures with. With 'turbans' on their head, they ran around and were having a lot of fun.
Saturday morning I taught at Atlas again , it was raining very hard when I biked to get there and unfortunately I did not have a raincoat with me. So I looked like a drowned kitten when I got there , the students went to get tissues for me so I could dry myself. 12 kids just laughed at me for 10 minutes, They found it stupid that I did not have a raincoat with me , and they are rightl because we are still in the rainy season .
In the afternoon I went to Charity Class with Marijn again . Along the way I felt not so good and I actually I wanted to go straight home when we got there. A visit to the toilet was the biggest culture shock so far, literally a hole in the ground between four wooden planks . Then I realize again how luxurious our volunteer house is.
Sunday morning the plan was to go swimming , but unfortunately it was raining very hard , so we decided to eat pastries and drink fruitshakes by the Riverside. Monday we had more luck, so we were at the swimmingpool the whole day. It's funny that Muriel, Marijn and me had the pool all to ourselves while it is a very large hotel . The few Vietnamese who passed looked very suprised at our tanning ladies.
Tuesday morning I went to Thien An again, the last time I was there I didn't feel very welcome, but fortunately it was different today . The concentration of the children was very poor today so after half an hour I stopped the lesson and I played with them . These children are so sweet, social and tidy. Really special that growing up in an orphanage in Vietnam can be so different. I really feel a lot of admiration for the woman who runs the orphanage , she runs this project with so much love and respect and really wants the best for the children . I really believe that the love that the children receive here is required for a good future.
In the afternoon at the hospital , I helped with cutting the vegetables and then enjoyed lying in hammocks there. The secretary asked us if we can teach the volunteers in the hospital. Off course we want to do that, then you have the feeling that you can really do something for the people there. While cutting the vegetable I had something that looked like a cucumber. I tasted a piece and indeed it looked like a cucumber but the taste was a little different . One of the women began to shout 'no, no and told me to spit it out. I was shocked by her reaction, had already swallowed a lot piece but spitted the rest out. Then I got a bowl with nasty white balls that I had to eat. I have eaten two, which I found enough. Well I've known that, the next morning I was covered in red bumps on my arms and legs and a day later on my belly. It itches terribly bad, but fortunately it's getting less. I've learned my lesson, I'll not snack while cooking as I do in the Netherlands anymore. The food was delicious again, especially the tofu , it's delicious!
Wednesday, I wanted to send a postal parcel to the Netherlands. So I took my bike to the post office . The people who work there are really unkind. I just felt that they wanted to rip me off. The changed the way I should send it and the prices several times. In the end they told me that I had to pay about 20 euros. I got very angry, but I kindly thanked the woman and left agian with my package.
In the afternoon I went to City with Marijn and Thijs . Today the toddlers were inside , we played with them for 5 minutes but we couldn't stand the smell and noise much longer. So Marijn asked the teacher if we could go outside and it was oke . With sidewalk chalk the children have decorated the whole square. Upstairs we cuddled the baby and I gave my favourit (HIV infected) baby her food. Really if someone said you can take her to Holland, I would take her with me in my handluggage. Some children might still get quite a bright future , at least I hope so. But for this child , I fear the worst , because HIV still seems to be a big taboo in Vietnam .
Thursday morning I went to the Kindergarden and played with the dear children and sung some English songs with them. When I wanted to leave the receptionist called me back , she had something for me . Last week I gave her a compliment on her skirt and today she gave me one. Really sweet , her husband had bought it in Laos . Actually, it 's much too short , but I think it's really sweet of her.
In the afternoon I went with Marijn and Thijs to City agian . I had taken a mirror and facial tissue for the women so they could clean their face. It seems like the women never get a shower and last time a woman was thrilled when she saw a mirror . After I had given a woman her food I gave her the mirror and a few facial tissues, she was so happy with it! As I sat there in the the empty room and the smell of urine , I found that the women deserved to see and smell something else. I asked a teacher if I could take the woman outside. She didn't look very happy about it but you can not Always please the teachers.. With some help the woman walked straight to the swing, you should have seen her face! I sat with tears in my eyes such a little things makes her so happy! Then I put her on the floor with some pavement, she was completely happy. Then I thought that another woman actually also could get outside if I could get a wheelchari. After some looking around and not very helping teacher I got a wheelchair. With one of the toddlers on her lap, another drove her around. This lady had the time of her life. At one point Marijn shouted my name when I arrived at her she had a newborn baby in her arms. Just before a women gave the child to her and drove away on her scooter. So incomprehensible how a mother can leave her child here. And so sad when when you consider what future this child will get. 10 minutes after the child arrived she was allready lying in her bed. Not even a hug to let her feel that she is safe. I don't think that I'll get used to the way they take care of the children. Hopefully she'll be adopted soon .
Friday morning I went to eat breakfast at a plac where there is a very sweet man who speaks pretty good English. He helped me with sending my packge. I paid about 4 euro, I really don't understand why people can not just be hones, It would have been better for everyone. Anyway I think I need to get used to it, because this is how it works when you're a foreigner in this country. Fortunately, there are plenty of sweet Vietnamese who are very helpful.
This afternoon I'll go to the Pagoda again , I notice that I don't really like to be in this project. But I'll continue because the children don't receive any love from others then the volunteers. And they really have nothing here.

Until next week!

Love, Marina