It feels like home to me

Lieve allemaal,

Deze keer weer een blog vanuit het zo vertrouwde Can Tho. Mijn ouders zijn na een superleuke week weer naar Nederland vertrokken en daar veilig aangekomen en ik ben weer 'thuis' in Can Tho.
Na mijn vorige blog ben ik 's avonds gezellig met mijn ouders uit eten geweest bij een restaurant in het Backpackers District in HCMC waar we uit konden kijken over de straat en de ingewikkelde telcomkabels die door de hele stad hangen.
Zondagochtend zijn we met z'n drieën naar het verenigingspaleis geweest en hebben de rest van de dag wat door de straten van HCMC gelopen en zijn nog bij de Riverside geweest.
Maandagochtend ben ik nog met mijn moeder naar de winkel geweest waar we allebei een jurk hebben laten maken om he voor de laatste keer te passen en de laatste dingetjes te laten corrigeren, het zijn prachtige jurken geworden, precies wat we in ons hoof hadden! In de middag stond de reis naar Can Tho op het programma, deze reis is voor mij inmiddels heel normaal geworden maar voor mijn ouders was het uiteraard een grote belevenis. Met de taxi zijn we naar het kleine busstation gegaan, daar een kaartje gekocht, met een klein busje naar het grote busstation, met de grote bus naar Can Tho en vervolgens weer met een klein busje naar het hotel. Helaas bleek er iets mis te zijn gegaan met de reservering waardoor het hotel overboekt was en we de eerste nacht in een ander hotel moesten verblijven. 's avonds zijn we met alle vrijwilligers, Chau, Miss Hanh en de vader van Irene (die hier ook op bezoek was) uit eten geweest en daarna nog een drankje gedaan op de roofbar van een hotel hier in de stad waar je een prachtig uitzicht hebt.
Dinsdagochtend zijn we met Irene en haar vader naar de floating market geweest, ik ben bewust niet eerder met vrijwilligers meegeweest omdat ik het graag samen met mijn ouders voor het eerst wilde zien. Het was echt heel bijzonder! OM 5:30 ontmoette we onze bootdame. Op dat tijdstip waren er al heel veel mensen druk aan het sporten (tennis, yoga etc) of onderweg naar hun werk. Op de floating market komen grote boten met verschillende soorten fruit en bloemen bij elkaar om hun producten aan kleinere boten te verkopen. Daarna zijn we nog door de kleinere kanaaltjes gevaren, triest om te zien hoe ontzettend armoedig sommige mensen leven langs de rivier. In hele armoedige huizen op palen wonen hele families.
's middags ben ik met mijn ouders naar Thien An geweest, alle kinderen lagen nog te slapen dus hebben we heel lang met Miss Marie kunnen praten over het bijzondere project. Na ongeveer een uur werden de eerste kinderen wakker en hebben we lekker met ze gespeeld. Mijn ouders waren erg onder de indruk van hoe goed Miss Marie het hier geregeld heeft voor de kinderen en hoe goed de kinderen hier worden opgvoed. Miss Marie zei heel mooi 'I don't think it's good for children to grow up in an orphanage, they need a family like Thien An'. Ik ben het helemaal met haar eens. Thien An voelt als een grote familie en dat merk je aan het gedrag van de kinderen.
Woensdagochtend zijn we bij de Pagoda geweest, wat een gekkenhuis! Doordat het nu nieuwjaarsvakantie is, zijn alle kinderen die normaal naar school gaan ook in de Pagoda. Ongeveer 35 kinderen leven nu in een grote ruimte samen, ze douchen, slapen, eten en leven daar. Toen we binnenkwamen bevlogen de kinderen ons om als eerste iets van het speelgoed dat wij bijhadden te bemachtigen. Zelfs voor mij was het enorm heftig aangezien er normaal maar rond de 10 kinderen zijn. Nadat ze allemaal een ballon hadden gehad, keerde de rust een beetje terug en hebben we nog leuk met ze kunnen spelen. 's middags zijn we naar het Hospital geweest, waar Papa en ik een Engelse les voor de oudere mannen hebben verzorgd. Mama mocht de dames in de keuken helpen met het bereiden van de maaltijd. We vielen met onze neuzen in de boter, er was die middag net een nieuwjaarslunch. We hebben heerlijk gegeten, waaronder hotpot en we kregen zelfs Pepsi bij het eten. Aangezien het hier een traditie is om elkaar met nieuwjaar 'Lucky Money' te geven vond ik het wel een mooi moment om een donatie aan het ziekenhuis te doen. Ik heb ongeveer €40,- van het sponsorgeld gedoneerd en wat waren ze er blij mee zeg! Mijn ouders hebben ook nog een donatie gedaan, waarna het geluk van Mister Tam (de secretaris) niet op kon. We kregen een grote zak mandarijnen als bedankje en een heel officieel papiertje als bewijs van donatie.
Donderdagochtend heb ik mijn ouders City Orphanage laten zien, ik heb er bewust voor gekozen om ze het eetmoment niet te laten zien omdat dit wel het heftigste is van dit project. Ik heb ze de groepen van de mannen en de vrouwen even kort laten zien en dat was voldoende om een diepe indruk achter te laten. Met de kleuters en de peuters hebben we heel leuk gespeeld. Boven bij de peuters hebben we ballonnen en kleine rammelaartjes uitgedeeld, ze vonden het echt geweldig en zelfs een van de leidsters die normaal heel nors is, speelde leuk mee. Ook hebben natuurlijk even met de baby's gekroeld. Wat een lieve, onschuldige wezentjes zijn dat toch. Nadat papa en mama nog van een nieuwjaarslunch in het hotel hebben genoten, zijn we met de bus terug naar HCMC gegaan.
Vrijdagochtend zijn we vroeg vertrokken voor een tripje naar de Cao Dai Tempel en de Cu Chi Tunnels. De Cao Dai is een heel bijzonder geloof, waarbij mensen met verschillende religies samenkomen. Om 12 uur was er een dienst in de tempel waarbij je als toerist aanwezig mag zijn, heel indrukwekkend. Daarna ging de bus door naar de Cu Chi Tunnels, tijdens de oorlog hebben ongeveer 16.000 mensen in deze honderden kilometers lange tunnels geleefd. Wij zijn ook in de tunnels geweest, wat een benauwdheid daar beneden zeg en wat moet het daar krap zijn geweest. Mama en ik hielden het maar 20 meter vol, maar papa heeft de volle 140 meter afgelegd.
Op het terrein was ook nog de mogelijkheid om te schieten met wapens uit de oorlog, wat ik persoonlijk ontzettend misplaatst vond. Er zijn in de oorlog ongeveer 10.000 mensen om het leven gekomen en dan gaan toeristen daar schieten?! Voor mij is dat ongeveer hetzelfde als dat je op een concentratiekamp op een schietbaan kon schieten. Maargoed, toeristen vinden het blijkbaar leuk en zo krijgen ze wel weer geld binnen.
Zaterdagochtend was het moment van afscheid helaas al weer aangebroken. Ik heb echt een super leuke tijd met mijn ouders gehad en het was ontzettend bijzonder om ze mijn leven hier in Can Tho te kunnen laten zien. Nu hebben ze een eigen beeld bij de projecten wanneer ik bij thuiskomst over de projecten vertel. Ik ben erg blij dat ik dit met ze heb kunnen delen!
Na afscheid te hebben genomen op het vliegveld ben ik naar het busstation gegaan om weer terug naar Can Tho te gaan. Helaas moest ik 3 uur wachten voordat er een plekje in de bus voor mij was. Gelukkig zat er ook een Duitse jongen die hetzelfde probleem had dus hoefden we niet alleen te wachten. Bij thuiskomst hebben we de verjaardag van Els gevierd, door met z'n alle uit eten gegaan.
Vandaag weer een heerlijk dagje naar het zwembad geweest, wat voel ik me toch goed hier in Can Tho. Ik voel me echt thuis in ons huis en geniet met volle teugen van alle projecten en mijn tijd hier. Nog 4 weken vol genieten en dat gaat mijn volgende avontuur alweer beginnen.

Bedankt weer voor het lezen!
Veel liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------
Dear followers,

I'm back in the so familiar Can Tho again! After a week full of new experiences and a lovely time together my parents arrived safely in the Netherlands again.
After my last blog, my parents and I went out for diner at a restaurant in the District Backpackers in HCMC where we could look across the street and the complicated telcomcabels hanging throughout the city.
Sunday morning we went to the reunifiationpalace and walked through the streets and went to the riverside of HCMC.
Monday morning my mom and I went back to the tailor who was making our new dresses. We fitted them for the last time and she correcte some small things. Now we both have a new beautiful dresses, exactly what we expected it to be like. In the afternoon we were going back to Can Tho, fot me this trip had become quite normal but for my parents it was a great experience. We took a taxi to the the small bus station, bought a ticket, a small bus took us to the main bus station, with the big bus we drove to Can Tho and there we took a small bus to the hotel. Unfortunately, something went wrong with the booking so our hotel was soverbooked. We had to spent the night in another hotel. In the evening we went out for dinner with the other volunteers, Chau, Miss Hanh and Irene's dad (he is also here for visiting), after our dinner we went to a rooftop where we had an amazing view over the city of Can Tho.
Tuesday morning we went to the floating market with Irene and her father, It was really special! At 5:30 we met our boat lady . At that time a lot of people were already busy doing sports (tennis, yoga etc ), or on their way to work. At the floating marktet big boats with different kinds of fruits and flowers come together to sell their products to smaller boats. After that we sailed through the smaller canals, sad to see how incredibly poor some people live along the river. We saw big families who lives in very shabby houses on stilts.
In the afternoon we went to Thien An, all the children were taking a nap so we had a lot of time to talk to Miss Marie about het nice project. After about an hour the first children were awake and we have a blast playing with them. My parents were very impressed by how well Ms. Marie has settled and how well children are raised here. Miss Marie said " I don't think it's good for children to grow up in an orphanage , they need a family like Thien An. I totally agree with her. Thien An really feels like a big family.
Wednesday morning we went to the Pagoda, which was one big chaos! As the New Year holiday starteds , all children who normally attend school are also in the Pagoda. About 35 children are now living in one big room, they shower, sleep , eat and live there. When we entered the children attacked us to get some of the toys we brought.. Even for me it was impressive, because normally there are only about 10 children there. After they all had a balloon, the rest went back and we could play with the kids. In the afternoon we went to the hospital, where Dad and I ieached some English for the old men who work there. My mom helped the ladies in the kitchen with preparing the meal. We were really Lucky, because that afternoon there was a newyearslunch at the hospital, including hotpot and Pepsi! Since it is tradition to give eachother 'Lucky money' for new year I thought it was a good time to do a donation for the hospital. I donated about € 40 , - of the sponsorship money and they were so happy with it! My parents also donated some money, you could really feel the happines of Mr. Tam (Secretary). We got a big bag of tangerines as a thank you and a very official paper as proof of donation .
Thursday morning I took my parents to City Orphanage. We didn't help with giving the food to the disabled men and women but we just visited them briefly and that was enough to leave a deep impression. With the little children we had a lot of fun playing. One group of toddlers we gave balloons and small toys, they found it really great and even one of the teachers who is normally very grumpy, played together with us. And off course we cuddled with the little sweet baby's.
After mom and dad had enojoyed a New Years lunch at the hotel we took the bus back to HCMC.
Friday morning we left early for a trip to the Cao Dai Temple and the Cu Chi Tunnels. The Cao Dai is a very special faith, where people from different religions come together. At 12 o'clock there was a service in the temple where you may be present as a tourist, very impressive. Then the bus went through to the Cu Chi Tunnels, during the war there have been living around 16,000 people in these hundreds kilometers of tunnels. We got the opportunitie to go inside the tunnels, wow what a heat and they must have been so small!
There was also the opportunity to shoot with weapons from the war, which I personally found very misplaced. There are about 10.000 people killed in the ware, and then we are shooting there for fun! For me that's about the same as that you could shoot at Auswitch. Anyway, tourists seems to think it's fun and they get money for it...
Saturday morning was the moment of saying goodbye again. I really had a wonderful time with my parents and it was very special to show them my daily life in Can Tho. Now they have their own ideas of the projects when I tell about it. I am very happy that I had the opportunity to share this with them!
After saying goodbye at the airport I went to the bus station to get back to Can Tho. Unfortunately I had to wait 3 hours before there was a place on the bus for me. Fortunately there was a German guy who had the same problem so we spend some time together. When I returned to Can Tho we went out for dinner to celebrated the birthday of Els.
Today was a great day at the pool again. I feel so happy here in Can Tho. I feel at home in our house and I enjoy all the projects and my time here . I only have 4 weeks left intill I start on my next adventure.

Thanks again for reading!
Lots of love , Marina