The start of saying goodbye

Lieve allemaal,

Na een heerlijk ontspannen weekend in Vinh Long had deze nieuwe week helaas een heel vervelend begin. Dinsdagochtend kreeg een van mijn huisgenoten te horen dat haar beste vriendin plotseling is overleden. Ondanks de grote shock en het ongeloof is er tussen de tranen door een retourticket naar Nederland geboekt en nog geen 5 uur later was ze al onderweg terug naar Nederland. Om mijn lieve huisgenoot op te vangen, met haar te praten en haar te helpen met het regelen van de terugvlucht ben ik niet naar Thien An geweest dinsdagochtend.
Dinsdagmiddag ben ik naar de Pagoda geweest, de kinderen waren redelijk rustig en we hebben lekker met ze kunnen spelen. Na nog geen 2 uur was ik helemaal leeggezogen door de kinderen en zijn we vermoeid terug naar huis gegaan. 's Avonds heb ik met een paar huisgenoten hier in de straat hotpot gegeten, wat een ervaring. Bij het tentje waar we gingen zitten konden ze geen woord Engels, we hebben niets besteld maar kregen wel een hotpot op tafel. Er zaten grote brokken vlees in die zo taai waren dat je ze niet kon eten, longen, lever, hart en andere ingewanden dreven in de soep rond. Ik heb geprobeerd om iets van het vlees te eten maar ik kreeg het niet weggeslikt. De bouillon was gelukkig wel erg lekker en voor nog geen E3,50 hadden we met 4 personen toch een lekkere maaltijd op.
Woensdagochtend ben ik alleen naar Charity Class geweest omdat Emma ziek was. Ik heb de kalender met ze besproken en uiteindelijk in de praktijk gebracht door de kinderen hun geboortedatum te laten zeggen, dat was nog een hele opgave. Veel kinderen weten niet wanneer ze jarig zijn en daarbij konden ze de namen van de maanden en het uitspreken van jaartallen echt niet onthouden. Woensdagmiddag ben ik met Pauline naar het ziekenhuis geweest. Vandaag waren er gelukkig wel studenten waaraan we les konden geven. Uiteraard hebben we ook weer geholpen met het snijden van de groentes en hebben rijst geschept voor de arme patiënten. 's Avonds hebben we met de mensen die in huis waren lekker gegeten bij mijn favoriete restaurantje Chien. Het is gek dat we een huisgenoot missen in ons gezelschap, zeker omdat ze om zo een trieste reden het huis heeft moeten verlaten.
Donderdagochtend ben ik lekker vrij geweest en 's middags naar City Orphange gegaan. De twee jongetjes die we vorige week met hun nieuwe families zagen, heb ik niet meer gezien. Ik denk dus dat ze al naar Italie zijn vertrokken. Met de kleuters hebben we weer leuk gekleurd en geknutseld en ook boven met de peuters lekker gespeeld. De peuters zaten vandaag weer erg strak vastgebonden aan hun bedjes. Bij een jongetjes heb ik bijna 15 minuten aan zijn bed gezeten om de knopen open te maken, je moet er toch niet aan denken wat er gebeurd als er brand uitbreekt. Een oud-vrijwilligers, Heleen heeft inmiddels professionele fixatiebandjes aangeschaft die volgende week in Can Tho zullen arriveren. Het is natuurlijk nog steeds niet goed dat de peuters vastgezet worden, maar dat is nu eenmaal hoe City Orphanage werkt. Door de professionele bandjes kunnen ze snel vast en losgemaakt worden en daarnaast is het minder slecht voor hun huid. De stukken lakens waarmee ze nu worden vastgebonden zitten zo strak dat het in hun huid snijdt waardoor hele lelijke plekken op hun beentjes ontstaan. Ik hoop echt dat de leidsters de nieuwe bandjes willen gaan gebruiken.
Vrijdagochtend zijn Emma en ik weer naar Charity Class geweest en zoals we al gedacht hadden, wisten de kinderen niets meer van de vorige les. Omdat deze kinderen vanuit thuis niet gestimuleerd worden om iets aan school te doen gebeurd dit ook niet. Het enige Engels dat ze oefenen is dus in e de 4 uur per week dat wij ze lesgeven. Na de vorige les herhaald te hebben, hebben we een les over 'being a fashiondesigner and soccerplayer' gegeven. Bij het eerste deel waren de meisjes enorm geïnteresseerd en ze begonnen spontaan alle worden die op het bord stonden over te schrijven. Het laatste deel was voor de jongens wat meer interessant. Het is lastig om deze groep les te geven omdat het ze niet lijkt te interesseren, maar ik vind het wel een super leuk klasje en als je probeert aan te sluiten bij hun interesses merk je dat de motivatie wat stijgt. Aangezien Emma en ik de rest van de dag vrij waren, zijn we eerst samen met Astrid lekker wat gaan drinken en daarna de hele middag aan het zwembad gelegen. Rond een uur of 4 hadden we het bij het zwembad wel gezien en zijn we naar de massagesalon gegaan om daar weer een heerlijk 1,5 uur durende massage te nemen. 's avonds zijn we met het huis en Mister Magic en Miss Bamboo koreaans gaan eten. Ze brachten ons naar een restaurant dat er erg armoedig uitzag en via een heel smal trappetje liepen we boven de keuken langs. Boven aangekomen kwamen we in een ruimte die er boven verwachting gezellig uitzag. We hebben heerlijk sushi en een soort soep gegeten en Mister Magic en Miss Bamboo hebben nog een mooi lied voor ons gezongen. Deze twee studenten zijn zo lief en zo dankbaar dat ze met ons om kunnen gaan, echt heel bijzonder. Ik zal ze missen als ik hier wegga.
Zaterdagochtend heb ik afscheid genomen van mijn Atlas klas. Ondanks dat ik dit project niet altijd even leuk vond heb ik een super ochtend gehad en zijn er veel lieve dingen gezegd. Het is dat ik me niet heel erg verbonden voelde met dit project, anders had ik zeker wat traantjes moeten laten. Na een korte les van 45 minuten heb ik de kinderen de keuze geboden, of gelijk het werkboek maken en daarna spelletjes spelen of eerst een pauze en dan het werkboek. Ze kozen geheel tegen mijn verwachting in voor het eerste. Nadat ze hun opdrachten gemaakt hadden, hebben we twister gespeeld. Echt leuk, ze waren super fanatiek en ze deden allemaal erg leuk mee. De laatste 20 minuten stonden in het teken van afscheid nemen. Eerst hebben we in alle mogelijke opstellingen en vanuit alle hoeken foto's gemaakt, daarna zijn we in een grote kring gaan zitten en heb ik getrakteerd. In de kring hebben alle kinderen een wens voor mij uitgesproken. Wensen als ik wens dat je altijd zo mooi mag blijven, gaat trouwen met een leuke man, altijd eten tot je beschikking hebt, gelukkig mag worden etc. kwamen voorbij. Echt zo lief wat ze allemaal zeiden! Hierna was het echt klaar en kreeg ik als afscheid nog een paar lieve tekeningen van de kids.
's Middags ben ik met mijn twee nieuwe huisgenoten Lotte en Lien naar city geweest. Toen we aankwamen lagen alle kleuters nog te slapen dus zijn we eerst naar de mannen gegaan. Normaal gesproken kom ik hier niet zo vaak omdat ik het daar verschrikkelijk vind stinken en ik het een erg moeilijk doelgroep vind waarbij ik niet goed weet wat ik kan doen. Vanmiddag was het echter heel fijn. We hebben liedjes gezongen en met balletjes overgegooid. Boven bij de peuters zaten de kinderen weer erg strak vastgebonden. Lotte en ik hebben beiden lang geprobeerd om twee kindjes los te maken, maar het lukte ons echt niet. Uiteindelijk heb ik de leidster gevraagd ze los te maken, ook zij was zeker nog wel 10 minuten bezig. Zaterdagavond weer heerlijke fresh springrolls gegeten en daarna met Lotte en Lien nog wat gedronken in de stad. Alles gaat hier trouwens best op tijd al dicht. Vandaag kregen we om 23 uur, zonder dat we erom gevraagd hadden de rekening omdat de kroeg (ligt midden in het centrum) ging sluiten.
Zondagochtend zijn we even de stad ingeweest en 's middags met de collega docent van Lotte wat gaan drinken. De Atlas-docent had ook twee vrienden meegenomen waarvan er een heel goed Engels spreekt.Hij vertelde dat hij ambtenaar is (dit is in Vietnam een goede baan met veel status) en ongeveer 100.000 VND per dag verdiend. Omgerekend is dit 4 euro per dag voor 8 uur werken. Ik wist wel dat Vietnamese weinig verdienen maar dat het zo weinig is, was ik me niet van bewust. Aan het einde wilde ze ook nog voor ons betalen, wat natuurlijk helemaal niet hoeft, maar ze accepteerden het echt niet dat wij wilden betalen. 's Avonds heb ik met Meek afgesproken. Dit is het meisje dat in December getrouwd is waarbij ik bruidsmeisje mocht zijn. Samen met de andere vrijwilligers zijn we naar het huis van haar ouders geweest en hebben we Vietnamees fruit gegeten. Daarna zijn we nog naar een soort van kermis geweest waar de Vietnamese hun geluk niet opkunnen. We zijn in verschillende attracties geweest, waaronder de botsauto's en schommels. Het was een super leuke avond, maar helaas moesten we daarna afscheid nemen. Ik had nog een kaartje voor Meek geschreven en een sleutelhanger met Hollands klompen gegeven waar ze heel blij mee was. Ze voelde zich schuldig dat ze niets voor mij had, terwijl ik juist vind dat ze ontzettend veel voor mij heeft gedaan. Ik mocht bij haar bruiloft zijn, ze heeft me met verschillende dingen geholpen en ik heb meerdere keren bij haar ouders meegegeten, deze familie is enorm gastvrij. Meek en haar zusje Sam waren erg emotioneel bij het afscheid en hoopten natuurlijk beiden ooit naar Nederland te kunnen komen, maar je weet gewoon dat het niet gaat gebeuren. Het is alleen voor hele rijke Vietnamese mogelijk om het land te verlaten, anderen krijgen hier van de overheid simpelweg geen gelegenheid voor. Ik heb adressen uitgewisseld met de meiden, op deze manier kunnen we hopelijk contact houden.
Vandaag is het alweer maandag, gek om te bedenken dat ik over een week al met Gerben onderweg ben naar Can Tho om hem mijn leven hier te laten zien. De tijd vliegt..

Tot volgende week wat alweer mijn laatste blog zal worden..

Veel liefs, Marina
____________________________________________________________


Dear all ,

After a relaxing weekend in Vinh Long this new week unfortunately had a very sad start. Tuesday morning one of my roommates got the sad news that her best friend had died. Despite the great shock and disbelief we booked a flightticket for her so that she could fly home the same day. Within 5 hours she was already on her way back home. Because Emma and I didn't want her to be alone, we stayed home from Thien An and talked with her about her best friend and helped her to organize her journey back to Holland. Tuesday afternoon I went to the Pagoda, the kids were quiet and we played with them. After less than two hours I was completely drained by the kids and we went back home, tired. In the evening a couple of roommates and I hat hotpot for dinner. Not at a real restaurant but just somewhere in the street. What an experiencem they didn't have a menu and didn't speak English. So we had no change to order something, we just got a hotpot on our table. There were big chunks of meat that were so tough that you couldn't eat it, lungs , liver and heart were in the soup. I have tried to eat some of the meat but couldn't swallow it. The broth was fortunately very nice and for around E3,50 in total 4 people had dinner.
Wednesdaymorning I went alone to Charity Class as Emma was sick. I taught about the calender and in the end I tried to ask them when their birthday is.That was quite a challenge, many of the children do not know when they are exactly born and beside that they just can't remeber the names of the months and how to pronounce vintages. Wednesday afternoon I went to the hospital with Pauline. Today there were 2 students that we could teach. Of course we also helped with cutting the vegetables and served the rice fot the poor patients. In the evening we had dinner with the people in the house at my favourite restauant Chien. It's weird that we miss a roommate in our company, especially because it's such a sad reason why she is not here.
Thursday morning I had a morning of. In the afternoon I went to City Orphange. The two boys we saw with their new families last week, have allready left the orphanage. We colored with the children and played with the toddlers upstairs. The toddlers were tied to their theire beds very tightly again. I spend nearly 15 minutes to loosen one of the boys. I couldn't stop thinking about what happens in case of fire. A former volunteer, Heleen has been purchased professional fixation straps that will arrive in Can Tho next week. It is of course still not good that toddlers are tied to their beds, but that's just how City Orphanage works . The professional straps can be detached and fixed quickly and it is also less harmful to their skin. The pieces of linen which they are tied with now are so tight that it cuts into their skin causing marks on their legs. I really hope that the teachers will use it.
Friday morning Emma and I went back to Charity Class and as we had allready imagined , the children could not remember anything from the last lesson. Because the parents of these children do not encouraged them to do anything at home they only practise English in the 4 hours we teach them each week. After we repeated the last lesson we taught about 'being a fashion designer and soccer player'. In the first part the girls were very interested and they spontaneously started to write all the words down. The last part was more interesting for the boys. It is difficult to teach these cchildren because they doesn't seem to be interested , but I think it is a really nice group of children and if you try to find their interests you notice that their motivation rises. As Emma and I had an afternoon of we went for a drink with Astrid and after that we spend the afternoon in at the swimmingpool. Around 4 pm we went to the massage for a nice 1.5 hour lastig massage. In the evening Mister Magic and Mss Bamboo took us out for dinner. They brought us to a very poor and dirty looking Korean restaurant. Through a very narrow staircase walked above the kitchen which leaded us to a very nice looking room where we had a delicious Korean mail with sushi and a kind of soup. Mister Magiic and Miss Bamboo sung some beautiful songs for us. These two students are so sweet and so grateful that they can hang out with us. I will miss them when I leave Can Tho.
Saturday morning I said goodbye to my Atlas class. Although I did not always like this project, I had a great morning and there are many nice things said. It's that I don't feel very connected to this project , otherwise I would definitely have to cry. After a short lesson of 45 minutes I have the kids the choice offered, make their workbooks first and paly a geame afterwards or take a break first and then make their excersises. Against my expectations they choose the first choice. After they finished their workboos we played twister. It was great fun and they were very enthusiastic. In the last 20 minutes we said goodbye to eachother. First we all sat in a big circle, and I gave them a lollipop. After that they all said a wish for me. I wish that you may always staybeautiful, I wish you get married with a very handsome man, I hope you will get food everyday, I hope you will always be happy were some of the wishes who were expressed. It was really touching to hear. After I got some sweet drawings from the kids the end was there.
In the afternoon I went to the city with my two new roommates Lotte and Lien . When we arrived all the children were still asleep so we went to the men first. Normally I do not come here often as I find the smell very bad and I don't really know what to do with them. This afternoon, however, it was very nice. We sang songs and throw balls . Upstairs in the toddlers children were tied very tightlynagain. Lotte and I have both been trying to make two children loose, but we just couldn't do it. Finally I asked one of the teacher to do it, after about 10 she managed. Saturdaynight we ate the delicious fresh spring rolls and then Lotte, Lien and I went for a drink in town. Everything closes quite early here in Can Tho. At 11 PM we got the bill because they were closing,
Sunday morning we went into town again and bought some nice cakes and had a drink. In the afternoon we went for a coffee togehter with Lotte's colleague in Atlas. She also brought two friends and one of them spoke English very well. He told me he is an officier (which is a very good job here in Vietnam as you get a lot of respect) and he earns about 100,000 VND per day. This converts to 4 euros per day for 8 hours work. I knew that Vietnamese earn little , but I didn't know it was so little. At the end they said they wanted to pay for us. We felt very bad after they told us how little money they make, but they didn't accepted our money. In the evening I had an oppointment with Meek, the girl who got married last December.Together with the other volunteers, we went to the house of her parents and we ate Vietnamese fruit. Then we went to a kind of attractionparc that the Vietnese seems to love. We have tried several attractions , including bumper cars and swings. It was a really fun night, but unfortunately we had to say goodbye at the end. I had written a letter for Meek and I gave her a keyring with Dutch traditional shoesm she was really happy with it. She felt guilty that she had nothing for me, but I really think she have done so much for me. I got the change to be part of a traditional Vietnamese wedding, she helped me with different things and I've been eating dinner severeal times at het parents. The family is very hospitable . Meek and her sister Sam were very emotional when we had to say goodbye and of course both of them hope to visit me in Holland one day. But we all know that it's not going to happen. It is only possible for very wealthy Vietnamese to leave the country, the government simply doesn't allow others to leave the country. I exchanged addresses with the girls, in this way we can hopefully keep contact.
Today it is allready Monday again, crazy to think that in exactly one wee Gerben and I are allready on our way to Can Tho so I can show him my daily life here. Time flies...
Until next week, which will allready be my last blog ..

Lots of love, Marina