New family, new home and hopefully a better future

Lieve allemaal,

De drukte rondom TET is inmiddels voorbij dus het normale leven in Can Tho is weer begonnen. Om een voor mij onbekende reden is mijn rooster behoorlijk omgegooid waardoor ik mijn weekstructuur een beetje kwijt was maar gelukkig zijn de projecten niet veranderd.
Afgelopen dinsdagochtend ben ik samen met Emma naar Thien An geweest, waar de concentratie na 30 minuten alweer ver te zoeken was. We hebben de kinderen daarom al snel laten kleuren, eigenlijk zijn ze ook nog wel heel erg jong om Engelse les te krijgen. Miss Marie vroeg ons of wij voortaan een uur les willen geven aan de jonge kinderen en daarna een uur twee oudere meisjes helpen met het maken van hun Engels huiswerk. Uiteraard willen wij graag meer betekenen voor dit project dus vanaf volgende week zullen we ook deze twee meiden helpen bij hun Engels. We hebben vandaag hun boeken ingekeken, wat een verschil met Nederland. Deze meiden kunnen (of durven) bijna geen Engels te spreken, maar moeten wel vragen beantwoorden over een ingewikkelde tekst die gaat over het besparen van energie met behulp van spaarlampen.
's middags ben ik met Ineke naar de Pagoda gegaan, toen we hier aankwamen waren er maar een paar kindjes. Fijn, dachten wij, maar helaas na ongeveer een half uur kwamen de rest van de kinderen stormend binnen en was het over met de rust. De kinderen waren druk, maar in tegenstelling tot vorige week wel erg leuk met elkaar aan het spelen. Het zijn zulke schatjes, maar wat is het jammer dat ze hier opgroeien.
Dindag was Emma jarig en aangezien ik deze ochtend met haar naar Charity Class ging heb ik samen met Tien (onze Vietnamese collegadocent) een plannetje bedacht. Toen Emma binnenkwam stonden alle kinderen klaar met een ballon en zongen happy birthday voor haar, echt heel lief. Na de les hebben we met het hele huis Emma's verjaardag bij Mr. Huu gevierd. Wat een lieve man is dat toch, hij had een deel van zijn cafe speciaal voor Emma versierd en een uitgebreide lunch met broodjes, fruit en bier voor ons klaargemaakt.
's Middags met Pauline naar het hospital, waar helaas geen studenten waren en we ook weinig konden helpen met het bereiden van het eten. Desondanks was het een leuke middag en we hebben ook een Vietnamees ontmoet die 14 jaar geleden naar Amerika is geemigreerd die wat dingen voor ons kan vertalen en uitleggen.
Donderdag was een rustig dagje met 's middags alleen City op het programma. Bij de kleuters miste ik al snel een jongetje die altijd erg enthousiast op je af komt gerend. Toen ik wat rond liep over het terrein zag ik hem met een ander kindje en een aantal blanke mensen in de bestuurskamer zitten. Een van de mannen vertelde mij dat zij twee Italiaanse gezinnen zijn die deze twee jongetjes gaan adopteren. Wat was ik blij dit te horen, de man die ik sprak leek een erg vriendelijke man en heeft 8 jaar geleden zijn eerste zoon vanuit Hanoi geadopteerd. De toekomste broer van het jongetje liep super trots met mijn city-schatje aan de hand en had een lach van oor tot oor. Aangezien we vandaag maar met z'n drieen waren, konden we niet alle peuters mee naar buiten nemen. We hebben daarom heerlijk met ze gekroeld, wat een liefde!
Vrijdagochtend zijn Emma en ik weer naar Charity Class geweest, de kinderen waren behoorlijk druk en letten niet goed op. We hebben familierelaties uitgelegd en daarna een rollenspel gedaan, ze leken de zinnen gewoon niet te kunnen onthouden. Een meisje vertelde dat ze geen vader heeft en hem ook nooit gekend heeft, zo zielig. Een meisje van 10 in vieze kleren en klitten in haar haren die dit met een lach op haar gezicht verteld, echt aandoenlijk. Ik heb haar daarna even vastgepakt en een knuffel gegeven, arme meid!
Na de les zijn Emma en ik in de stad wat gaan drinken en hebben hier later ook geluched. In het restaurant kwamen we de twee Italiaanse gezinnen met hun twee 'zoontjes' tegen. Wat een vrolijk gezicht, twee happy families die hun geluk niet opkunnen. Ik ben echt heel blij dat ik dit hier nog heb mogen zien. Ik ben ervan overtuigd dat de twee city-jongens in hun nieuwe thuis alle liefde krijgen die ze verdienen en een kansrijke toekomst tegemoed gaan.
's middags was ik eigenlijk vrij maar ben een extra keertje naar City gegaan, op dit project krijg ik het gevoel dat ik echt iets kan doen en de kinderen zijn zo blij met je komst dat ik hier graag een vrije middag voor inever. Bij het voeden van de vrouwen kreeg ik een vrouw aangewezen die altijd op haar rug in bed ligt en verder niets kan. Heel langzaam at ze haar bak op totdat ze ineens helemaal paars werd en haar spieren zich spanden. Ze bleek op mijn schoot een epileptische aanval te krijgen, de tranen stroomden over haar wangen en niemand deed iets. Ik schrok echt enorm, maar je kan zo weinig voor haar doen. Toen de aanval over was heb ik een doekje gepakt en voorzichtig haar gezicht schoongeveegd en gezegd dat ze sterk was en het zo goed doet. Dan besef ik me weer hoe blij ik mag zijn dat ik gezond geboren ben, arme vrouw..
's Avonds met Els, Astrid en Emma heerlijk bij een van onze favoriete restaurantjes gegeten. Eindelijk zijn er weer mensen in het huis die van seafood houden, dus met een hotpot-seafood kon mijn geluk niet op!
Zaterdagochtend alweer voor de op een na laatste keer naar Atlas geweest, dit project ga ik zeker niet missen. De stof die ik uit moest leggen was erg saai, de kinderen hadden er geen zin in en ik daardoor ook niet echt. Na Atlas heb ik samen met Emma, Tien and Jessie gezellig gelunched en gekletst. 's middags was er bij City een Franse man die zich entertainer noemde, hij had veel Vietnamese vrienden bij en deelde ontzettend veel snoep uit aan de kinderen. Ik had een erg vreemd gevoel bij deze man, maar kan mijn gevoel niet goed plaatsen. De kinderen waren dol op hem en zeker de oudere jongens vonden de computerspelletjes op zijn laptop erg interessant toch was er iets vreemds. De mensen die hij bij zich had spraken erg goed Engels maar dachten echt dat ze heel wat waren. Toen ze aan ons vroegen: 'You can buy a child if you want' brak mijn klomp. Het was als grapje bedoeld, maar zo ga je in mijn ogen gewoon niet om met deze kinderen. Vietnamesen met geld denken misschien dat ze heel wat zijn.
Zaterdagavond hebben Pauline, Emma, Astrid, Els en ik ons weekend op het dakterras goed ingeluid. Achter ons huis hebben we heerlijk eten afgehaald en onder het genot van een wijntje lekker op ons dakterras opgegeten. Soms moet je na een harde week werken goed voor jezelf zorgen. De volgende ochtend hebben we na een ontbijtje bij Mr. Huu de bus naar Vinh Long gepakt om weer een weekendje in Homestay Nam Thanh door te brengen, waar ik in december ook al eens ben geweest. Na een mooie fietstocht over het groene eiland An Binh en wat gerelaxed te hebben in de hangmatten stond er weer een heerlijk avondmaal voor ons klaar. De volgende ochtend hebben we een mooie boottocht gemaakt en vervolgens de bus terug naar Can Tho gepakt. Je komt op deze plek echt helemaal tot rust, wat een drukte om weer terug in de grote stad te zijn.

Nog 2 weken projecten, ik merk dat ik ondanks dat ik mijn leven en de kindjes hier ontzettend hard ga missen wel naar het einde begin toe te leven. Met 8 meiden in huis kan op z'n tijd best vermoeiend zijn, het genachtbraak van anderen waardoor je midden in de nacht wakker wordt, 8 verschillende meningen, verschillende ideeen over het respecteren van de Vietnamese cultuur, het kost soms behoorlijk wat energie. Ik heb het nog erg naar mijn zin en kijk erg uit naar mijn laatste twee projectweken maar zal ook blij zijn om Gerben weer te zien en samen met hem aan een nieuw avontuur te beginnen.

Tot volgende week!
Veel liefs, Marina
-----------------------------------------------------------------------------------------Dear all ,

The crowds around TET is over so normal life in Can Tho has started again. For an unknown reason to me my schedule has changed a luck but fortunately the projects have not changed.
Last Tuesday morning I went to Thien An together with Emma. After 30 minutes the children were out of concentration, actually they are to young to learn English. So Emma and I let them play. Miss Marie asked us if we would like to help two older girls with their Englisch homework. So next week we'll help them after we teach the younger children. Today they showed us their books, what a different way of teaching. These girls can't (or don't dare) to speak much English , but they must answer questions about a complex text that is about saving energy by using energy saving light bulbs.
In the afternoon I went to the Pagoda together with Ineke, when we arrived here, there were only a few children. We were happy because we would have a quite afternoon. But, after around half an hour the other children also showed up. The children were pressure, but in contrast to last time they were having fun together and really playing together. They are all so cute kids but what a pity that they grow here.
On wednesday it was Emma's birthday. Together with Tien (our Vietnamses collegue) I made a plan. When Emma walked in to Charity Class all the kids were standing there with balloons in their hands and singing happy b-day. So cute! After the lesson we had a little birthdayparty at Mr. Huu's cafe. He is so sweet, he decorated one part of his restaurant specially for Emma and had a lunch with sandwiches, fruit and beer for us .
In the afternoon I went to the hospital together with Pauline, unfortunately their weren't any students and we couldn't really help with preparing the food. Nevertheless it was a nice afternoon and we also met a Vietnamese who moved to the States 14 years ago, he translated for us and explained somethings about the Vietnamese culture.
Thursday was a quiet day, in the afternoon I went to City. I missed one of the boys who is always very enthusiastic when we arrive and comes running towards us. When I was walking around, I saw him with another child and some foreign people in the boardroom. One of the men told me that they are two Italian families that will adopt these two boys. I was so happy to hear this, the man I spoke to seemed to be a very kind man and he allready had one son he adopted eight years ago. The future brother of the boy was so proud of my city- baby, hand-in-hand they walked around and he had a smile from ear to ear. Since we were only three volunteers today we couldn't take the toddlers outside. We therefore just cuddled with them.!
Friday morning Emma and I went to Charity Class, the kids were not really listening. We explained about family relationships and then they had to do a role-play two-by-two , they just do not seem to remember the sentences. One girl told me she has no father and has never met him, I felt so sorry for her. A girl of 10 in smelly, dirty clothes and tangles in her hair who tells you she doesn't have a father with a smile on her face, so sad. Afterwards I grabbed her and gave her a big hug, poor girl!
After the lesson Emma and I went into town to have a drink an eat lunch. In the restaurant we met the two Italian families with their two sons. What a happy sight , two happy families. I 'm really happy that I got to see this. I am convinced that the two city boys get all the love in their new home they deserve and a promising future.
I was supposed to have a free afternoon but I decided to go to City an extra time. On this project, I get the feeling that I can really do something and the kids are always so happy to see us. When feeding a women who can hardly move and is always luying in her bed she suddenly became all purple and her muscles tensed. On my lap she had a seizure, tears streaming down her cheeks, and no one did anything. I was shocked, but you can't do anything for her. When the seizure was over I grabbed a towel and gently wiped her face and said that she was strong and doing so well. Then I realize again how happy I should be that I am born healthy, poor woman..
In the evening I had a delicious meal togehter with Els, Astrid and Emma at one of our favorite restaurants. Finally, there are people in the house who love seafood, so we enjoyed a seafood hotpot togehter
Saturday was my second- last time at Atlas, I'll definitely not miss this project. The topic I had to explain was really boring, the kids were bored and so was I.
After Atlas Emma and I had lunch together with Tien and Jessie. In the afternoon there was at French man at City who called himself an entertainer, he had many Vietnamese friends with him and gave the children a lot of candy. I had a very strange feeling about this guy, but I can't really tell why. The kids loved him, especially the older boys found the computergames on his laptop very interesting yet there was something strange . The people he had with him spoke very good English but really thought they owned the place. When they asked us . 'You can buy a child if you want ' I didn't know what to say. It was meant as a joke , but I really don't think you can talked about these kids in that way. Probably some Vietnmese with a lot of money think they are a lot.
Saturday Pauline, Emma, Astrid, Els and I had dinner at our rooftop while enjoying a glass of wine. Just what you need after a workingweek. The next morning we had breakfast at Mr. Huu and left to Vinh Long. I''ve been at the Nam Thanh homestay once before in December but really loved to be there again. After a nice bike ride on the green island of An Binh and relaxing in the hammochks we had another delicious dinner. The next morning we made ​​a nice boat ride and then caught the bus back to Can Tho. You leave the homestay completely relaxed, what a fuss to be back in the big city.
2 weeks on the projects left, I'll miss my life and the lovely kids her terribly hard when I'm leaving but on the other hand I'm starting to accept that I have to leave. Being together with seven other grils can be really challenging sometimes, eight different opinions, different ways of respecting the Vietnamese culture, others comming home in the middle of the night that wakes you up.. I 'm still really enjoying my time here but I'm starting to look forward to see Gerben again and start a new adventure

Until next week !
Lots of love , Marina