There's never a right time to say goodbye

Lieve volgers,

Inmiddels ben ik weer terug in Nederland, het is gek om terug te zijn. Aan de ene kant voelt alles zo vertrouwd, aan de andere kant verlang ik heel sterk terug naar mijn mooie leven in Vietnam. Inmiddels heb ik in 5 weken tijd samen met Gerben van zuid naar noord gereisd en heb ik nog meer van het prachtige Vietnam, haar cultuur en lieve mensen kunnen genieten.
Het schrijven van mijn laatste blog is door de slechte internetverbinding en te veel nieuwe indrukken helaas nog niet gelukt. Maar ik duik weer even terug in de tijd om jullie over mijn laatste week op de projecten te vertellen.
Dinsdagochtend ga ik alleen naar Thien An, omdat mijn collega Emma nog lekker op Phu Quoc van de zon aan het genieten is. Ik geef de kinderen les over kleuren, cijfers en dieren. Wonderbaarlijk genoeg zijn ze vandaag goed geconcentreerd en kan ik een les van ruim een uur geven. Ik heb ballonen voor de kinderen meegenomen en teken met een watervaste stift gezichten en bloemen op de opgeblazen ballonen. Wat een plezier, ze blazen de ballonen op en laten ze weer leeglopen, prachtig vinden ze het om de tekeningen groter en kleiner te zien worden. Ook geef ik vandaag les aan een van de oudere meisjes die bij Thien An wonen. Ik help haar een ingewikkelde tekst te begrijpen en probeer een gesprek met haar te voeren. Opnieuw blijkt weer hoe slecht het verbale Engels van veel studenten is. Grammaticaal zijn ze veel verder dan wat ze daadwerkelijk kunnen spreken.
's Middags ga ik samen met Lotte naar de Pagoda. Even lijkt het een rustige middag te worden omdat veel kinderen er niet zijn maar ook vandaag komen veel kinderen na ongeveer een half uur vanuit een andere ruimte binnengelopen. Het is weer een drukke bedoeling maar de kinderen zijn wel lief met elkaar aan het spelen.
Woensdagochtend geef ik samen met Emma les bij Charity Class. We herhalen de stof van de afgelopen weken weer, maar helaas er is weinig blijven hangen. Het concept van Charity Class op zich vind ik heel goed, maar de kinderen zijn zo ongemotiveerd dat ik vaak het gevoel heb dat mijn inzet niets oplevert. De kinderen lijken weinig zin te hebben in de les, letten slecht op, lijken verveeld en echt niets blijft bij ze hangen. Ik had gehoopt op dit project meer te kunnen bereiken.
Samen met Emma, Astrid en Lien verblijf ik de rest van de ochtend in een cafe aan de haven waar we genieten van verse fruitsapjes en smoothies.
Woensdagmiddag help ik in het ziekenhuis weer met het snijden van de groentes. Samen met Pauline geven we aan de oude mannen Engelse les en ik geniet weer met volle teugen van het eten. Deze keer helpen we niet met het uitdelen van de rijst want er staat een uitje voor de kleuters van City gepland. Wanneer we daar aankomen worden alle kinderen omgekleed, ze krijgen de mooiste kleren aan en zelf de haren van de meisjes worden gedaan. Helaas zijn niet alle kleuters erbij, de reden blijft vaag. De kinderen die erbij zijn genieten met volle teugen van het indoor-speelparadijs en daarna krijgen ze eten van de KFC. Veel kinderen vinden dit helemaal niet lekker, ze krijgen in het weeshuis natuurlijk alleen maar rijst en noodlesoep dan is gefrituurde kip met friet wel een hele andere smaak.
Donderdagochtend geniet ik van mijn vrije ochtend en ga ik samen met Emma weer lekker bij ons cafetje zitten waar we genieten van bananenpannekoeken en gefrituurde loempia's. 's Middags ga ik samen met een aantal andere vrijwilligers naar City. Wanneer we binnenkomen bij de kleuters zijn ze allemaal aan het zingen samen met een van de leukere leidsters. De leidster blijft maar zingen met de kleuters waarop ik besluit om alvast naar de vrouwen te gaan om te kijken of ik daar kan helpen. Ik geef een aantal van de vrouwen voor de laatste keer eten, het is een heel gek gevoel om dit voor de laatste keer te doen. De afgelopen maanden heb ik een meisje elke keer dat ik bij City was eten gegeven. In het begin ging dit hele moeizaam, maar het lijkt alsof we samen een band hebben opgebouwd en de laatste weken gaat het eten goed. Ik moet accepteren dat de nieuwe vrijwilligers dit van mij over gaan nemen en dat mijn plek als het ware wordt overgenomen door iemand anders. Maar het is moeilijk om te beseffen dat je alle kinderen achter laat en zelf gewoon doorgaat met je leven.
Ik heb nog redelijk wat sponosorgeld over. Ik heb daarom een nieuwe gitaar voor het blinde jongetje gekocht, wat andere muziekinstrumenten en ballen voor de mannengroep. Met alle muziekinstrumenten is het een enorme herrie, maar het is zo mooi om te zien hoe blij de jongens zijn met het nieuwe speelgoed. Boven is er een nieuwe baby binnengebracht, een heel mooi donker kindje van hoogstens een week oud, hoe kan een moeder zo'n mooi kindje hier achter laten vraag ik me weer af. Wat een geschiedenis moet zo een kindje op deze jonge leeftijd al hebben. Met de peuters gaan we vanmiddag naar buiten. Het is echt super om de kindjes mee naar buiten te nemen, tot voor kort kwamen ze nooit buiten. De leiding vond het eerder niet goed dat wij de kinderen mee naar buiten namen omdat er in het verleden vrijwilligers zijn geweest die de kinderen niet meer hebben teruggebracht. Gelukkig heeft Phuong op aandringen van veel vrijwilligers besloten om het nog eens met City te bespreken en hebben we goedkeuring gekregen.
Vrijdagochtend ben ik voor de laatste keer samen met Emma naar Charity Class gegaan. De kinderen hadden vanochtend eigenlijk een voorbereiding van een dansoptreden maar omdat mijn Vietnamese collega de klas heeft verteld dat het mijn laatste keer is vandaag zijn er toch veel kinderen om afscheid te nemen. We spelen een aantal spelletjes en ik trakteer op lollies. Hierna moeten veel kinderen weg, met de andere kinderen die nog even blijven spelen we verschillende Vietnamese kinderspellen. Als afscheid krijg ik van een meisje een Vietnamees spel. Ik neem afscheid van alle kinderen en zij spreken nog een aantal wensen voor mij uit.
Vrijdagmiddag heb ik een uitje voor de peuters van City georganiseerd van het sponsorgeld dat ik nog over heb. Deze groep peuters kwam tot voor kort nooit buiten, tegenwoordig mogen wij ze mee naar buiten nemen, maar een tripje buiten het weeshuis is onwijs spannend voor ze. Eerst mogen we maar vijf kinderen meenemen omdat de rest zogenaamd ziek is. Omdat we met genoeg vrijwilligers zijn om de kinderen 1 op 1 te begeleiden, mogen ze uiteindelijk toch allemaal mee, gelukkig. Het meisje dat ik onder mijn hoede heb is normaal best stoer, maar vind het allemaal heel erg spannend. De kinderen genieten van de ballenbak, springkussen, lego en ander leuks. Als eten krijgen ze hamburgers en friet van de burger king, helaas is ook dit niet echt een succes, ze vinden het helemaal niet lekker. Met de taxi gaan we weer terug naar het weeshuis waar de kinderen door een chagrijnige leidster direct terug in de bedjes worden gezet.
Mijn tijd als vrijwilliger zit er op, ik pak 's avonds mijn tas in en vertrek de volgende ochtend vroeg naar Ho Chi Minh om Gerben op te halen. Samen vertrekken we op maandag weer terug naar Can Tho. De komende twee dagen staan in het teken van afscheid nemen van alle lieve mensen, kinderen en projecten in Can Tho.
Dinsdagochtend gaan we samen naar Thien An, ik geef mijn laatste les en Gerben helpt mee door dieren op het bord te tekenen. De kinderen zijn gek op Gerben, na de les kunnen ze niet wachten om op Gerben het levende speelparadijs te klimmen. Terwijl Gerben de kinderen op tilt, ronddraait en andere spelletjes met de kinderen speelt geef ik weer les aan het oudere meisje. Na de les gaan Gerben en ik samen in gesprek met Miss Marie. We hebben namelijk besloten dat we samen een kindje financieel willen adopteren. Van het laatste sponsorgeld dat ik nog over heb betaal ik de eerste 7 maanden adoptie en daarna zullen Gerben en ik voor €250,- per jaar 'ons zoontje' Do financieel adopteren tot zijn 18e verjaardag. Miss Marie is erg blij met onze steun en nadat we het contract hebben getekend krijg ik een dikke knuffel van haar.
De kinderen gaan in een kring om mij heen staan en zingen een liedje waarin ze zingen dat ze me lief vinden en me nooit zullen vergeten, zo lief. Tot slot krijg ik nog een paar cadeautjes en dan is het echt tijd om afscheid te nemen van dit prachtige project. Ik geef alle kinderen nog een dikke knuffel en een kus en fiets vervolgens weg met tranen rollend over mijn wangen. Thien An is zo een mooi project. Miss Marie geeft haar hele leven voor de 40 kinderen die hier wonen. Je merkt het verschil tussen Thien An en de andere weeshuizen direct, de kinderen zijn goed opgevoed, zien er verzorgd uit, weten wat liefde is en krijgen allemaal een opleiding. Was iedereen maar zo begaan met kansarme kinderen als Miss Marie..
Dinsdagmiddag gaan we samen met Emma en Astrid naar het ziekenhuis. Ook Gerben helpt mee met het snijden van de groentes, de Vietnamese vrouwen vinden het maar wat interessant, zo een lange blonde jongen die groentes snijdt. Vervolgens geef ik mijn laatste les aan de oudere mannen van het ziekenhuis. Aan het eind bedanken ze mij voor alle fijne lessen en zeggen hele lieve woorden en wensen me al goeds voor de toekomst. We helpen met het rijst uitdelen en worden door een van de vrouwen uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten. We besluiten dit niet te doen, maar eten wel weer een heerlijke maaltijd in het ziekenhuis. Ook van de studenten neem ik afscheid, sommige zeggen hele lieve dingen, ondanks dat ik niet het gevoel had dat er echt een klik was. Ook het ziekenhuis is een project dat ik in mijn hart heb gesloten. Dat Vietnamese vrijwilligers zich een aantal weken per jaar volledig inzetten voor arme patiënten en studenten vind ik erg bijzonder. Daarbij hangt er altijd een hele fijne sfeer, de mensen daar zijn zo lief.
Woensdagochtend gaan Gerben en ik samen naar de Pagoda. Omdat de buren geklaagd hebben over het geluidsoverlast en gedreigd hebben de boel in brand te steken wordt er nu meer les gegeven aan de kinderen. De groep wordt dan gesplitst en de andere kinderen moeten stil liggen. Wanneer wij binnenkomen krijgt de helft van de kinderen in de Pagoda les en ligt de andere helft op de vloer in de keuken, met een doekje over hun hoofd. Het ziet er heel eng uit, alsof de kinderen dood zijn maar wanneer wij binnenkomen worden ze wakker. We spelen met de kinderen en ook hier is Gerben erg in trek. De kinderen staan in de rij om door hem opgetild te worden, heel mooi om te zien. Mijn favorietje ligt diep te slapen gedurende alle tijd dat wij er zijn, daarbij ligt hij met zijn been aan een tafel vastgebonden. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om geen afscheid van hem te nemen dus besluit hem wakker te maken. Wanneer ik hem optil ziet zijn hele gezicht geel van een soort nectar, ik weet bijna zeker dat het iets rustgevends is. Soms begrijp ik echt niet waarom de monniken op deze manier met de kinderen omgaan. Ik knuffel nog met mijn kleine vriend waarbij hij bijna in mij kruipt en vervolgens is het echt tijd om afscheid te nemen. Mijn vriendje begint enorm hard te huilen, wat hij anders nooit doet. Wanneer ik wegfiets moet ik heel hard huilen. Ik vind het heel moeilijk om de kinderen achter te laten, ze hebben daar zo een rot leven.
Tussen de middag gaan Emma, Gerben en ik lunchen met mijn Vietnamese vriendinnen Jessie en Tien. We eten weer een heerlijke maaltijd en daarna is het helaas tijd om afscheid te nemen. Ik krijg een heel lief afscheidscadeau van Tien en Jessie, ze hebben een soort stripboek gemaakt met foto's van mijn tijd in Can Tho met hele lieve woorden erbij. Het raakt mij echt en ik moet heel erg huilen. In 4 maanden tijd heb ik een erg bijzondere band met deze meiden opgebouwd en veel met ze gelachen en gedeeld. Ik weet dat de kans dat ik weer op deze manier met deze meiden om kan gaan heel klein is, misschien dat ik ze wel een keer terug zie maar echt op deze manier als vriendinnen met elkaar omgaan zal waarschijnlijk niet meer gebeuren. Na een heel emotioneel afscheid fietsen Gerben en ik door naar City. Wanneer we aankomen zijn er ontzettend veel studenten waardoor het moeilijk is om Gerben echt te laten zien wat ik hier de afgelopen maanden precies heb gedaan. Bij de kleuters wordt Gerben gelijk door de kinderen besprongen, ook hier valt hij met zijn lengte goed in de smaak. Ik knuffel alle kinderen voor de laatste keer en daarna lopen we door naar de vrouwen. Hier spelen we een handje klap spel met een paar vrouwen, ik neem ook hier afscheid van de vrouwen waarmee ik een band heb opgebouwd. Bij de mannen krijgen ze net eten, we besluiten de rust niet verder te verstoren en lopen door naar boven. We mogen bij de baby's flesjes geven, zo lief om Gerben voor het eerst een flesje te zien geven aan een baby. Ik pak alle lieve kindjes nog eens op, geef ze een dikke knuffel en een kus en dan is het moment daar om afscheid te nemen van alle lieve peuters. Het afscheid nemen van de peuters vind ik het moeilijkst. In Nederland werk ik in de kinderopvang met dezelfde leeftijdscategorie en het verschil is zo groot. De kinderen hier worden totaal niet gestimuleerd om dingen te ontdekken, speelmomenten wordt ze bijna niet aangeboden en van rust en structuur is al helemaal geen sprake. Deze peuters zitten daarentegen hele dagen met hun voetjes vastgebonden in bed, ze moeten liggend hun flesje opdrinken en het eten wordt naar binnen gepropt. Daarbij worden ze regelmatig met een stok geslagen omdat de leidsters geen idee hebben hoe ze op een pedagogisch verantwoorde manier deze schatjes op kunnen voeden. Daarbij komen ze dus bijna nooit buiten, pas sinds enkele weken mogen wij vrijwilligers een paar peuters per keer mee naar buiten nemen.
Wanneer ik de trap af loop, schiet ik vol. Ik begin heel hard te huilen en ook op de fiets terug naar het hotel heb ik het moeilijk. Het voelt alsof ik deze kinderen aan hun lot overlaat, ze in de steek laat terwijl ik zelf nu lekker op reis ga en verder ga met mijn luxe leventje. Het is moeilijk om te accepteren dat de situatie is zoals hij is en ik hier niets aan kan veranderen. Gelukkig zijn er wel nieuwe vrijwilligers van wie ik weet dat ze ook heel lief voor de kindjes zullen zijn, dat biedt wel een beetje troost.
's Avonds staat een afscheidsetentje met de andere vrijwilligers en mijn lieve Vietnamese vrienden op het programma. Mr. Magic en Miss Bamboo zijn allebei studenten Engels en vinden het heel bijzonder dat ze met ons vrijwilligers om mogen gaan. Ze willen ontzettend graag Engels leren en daarbij zijn het super lieve mensen. Miss Bamboo is tijdens een dansoptreden gevallen en is net terug uit het ziekenhuis waardoor ze niet mee kan naar mijn afscheidsetentje. Gerben en ik besluiten samen met Mr. Magic bij haar op ziekenbezoek te gaan. Door de elektronicazaak van haar ouders betreden we haar huis waarin we via een ladder in haar slaapkamer komen. Ze is erg blij ons te zien en ik krijg gelukkig de kans om op een goede manier afscheid van haar te nemen. Hierna gaan we naar een Koreaans restaurant waar Astrid en ik samen ons afscheidsetentje houden. Miss Hanh en haar zoontje Giau, Mister Magic, de vrijwilligers waarmee ik een band had en de man van Astrid zijn er ook bij. We eten een super lekkere maaltijd waarna we naar de stad gaan om mijn laatste cocktails in Can Tho te drinken. Ik neem afscheid van alle lieve mensen, het valt me zwaar. Ik sluit een hele bijzondere periode in mijn leven af en al deze lieve mensen hebben er mede voor gezorgd dat ik me de afgelopen 4 maanden zo goed heb gevoeld.
Wanneer ik terug blik op de afgelopen vier maanden als vrijwilliger ben ik ontzettend blij dat ik mijn droom uit heb laten komen. Ik heb gedaan wat ik kon doen, maar heb helaas minder kunnen bereiken dan ik wilde. Ik had gehoopt toch iets meer vooruitgang te kunnen zien en met het sponsorgeld dat ik bij me had iets grotere veranderingen teweeg te kunnen brengen. Helaas ben ik geconfronteerd met erg vastgeroeste patronen, slechte communicatie en weinig interesse voor veranderingen. Dit geldt zowel voor de projecten zelf, de contactpersoon die ons in Vietnam is toegewezen, als de organisatie zelf. Het is een geweldige tijd geweest. Ik heb het gevoel dat ik veel geïnvesteerd heb in de projecten, maar hier relatief minder voor heb teruggekregen. Ik heb samen met een andere vrijwilliger besloten om in gesprek te gaan met de organisatie vrijwillig wereldwijd om bepaalde dingen die wij geobserveerd en ondervonden hebben met ze te bespreken, waarschijnlijk zal dit niet tot veranderingen leiden maar dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik kan doen.

Mijn tijd als vrijwilliger zit er op. Het is een hele bijzondere tijd geweest, ik heb gelachen, gehuild, ben gefrustreerd geweest, heb vrienden voor het leven ontmoet maar bovenal heb ik veel geleerd over het prachtige land, haar cultuur en mezelf. Het is een top-tijd geweest en ik heb mijn droom uit laten komen.
Bedankt aan iedereen die mij en de projecten de afgelopen vier maanden gesteund heeft, jullie sponsorgeld heeft voor veel glimlachen en nieuwe ervaringen gezorgd. Ook bedankt voor alle emotionele steun, alle berichtjes via deze blog, smsjes, appjes, skypegesprekken en telefoontjes.

Veel liefs, Marina

p.s. Overzicht van sponsorgelduitgaven:

Babydoekjes en babyolie
Nieuw speelgoed voor de Pagoda
2 nieuwe fietsen voor Thien An
Een uitje met alle weeskinderen van de Pagoda naar een dieren/speel- tuin
Een uitje met alle peuters van City Orphanage naar een indoor speelparadijs
Nieuwe kleren voor 6 kinderen van Thien An
Een voetbal voor de oudere jongens van City, muziekinstrumenten voor de mannengoed en speelgoed voor de kleuters en peuters
Nieuw speelgoed voor de Pagoda
8 maanden adoptie van Do van Thien An

Bedankt voor alles!!